iMAGE: Maithreepala Sirisena FB Page
තව සතියකින් ප‍්‍රශ්නය විසඳා දෙන බවට ජනාධි පති සිරිසේන 4 වෙනිදා පොරොන්දු විය. එනම්, විසඳුමක් ඔහු අතේ ඇති බව ය. එහෙත්, විසඳීමට ඇති ප‍්‍රශ්නයේ නිර්මාතෘ රනිල් වික‍්‍රමසිංහ බවත් ඔහු කීවේය. සිරිසේන කියන මේ කතාව, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සහ තවත් උදවිය වෙනත් ආකාරයකින් කියමින් සිටිති. ඔවුන්ට අනුව, ප‍්‍රශ්නයට හේතුව වන්නේ 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයයි. ඔවුන් කියන කතාවේ ඇත්තක් තිබේ.
සිරිසේන විසින් පසුගිය ඔක්තෝබර් 26 වැනි දා රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැති ධුරයෙන් ඉවත් කරනු ලැබීම ප‍්‍රශ්නයක් වුණේ, ඒ වන විට 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් සම්මත කරගෙන තිබුණු නිසා ය. එසේ නොවුණි නම්, එනම්, අපට තිබුණේ 18 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සහිත 1978 ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව නම්, ඇත්තෙන්ම ඔක්තෝබර් 26 වැනි දා රනිල් වික‍්‍රමසිංහ ඉවත් කිරීම කිසි ප‍්‍රශ්නයකට තුඩු දීමට මොනම ඉඩක්වත් නොවුණි. මන්ද යත්, පරණ ව්‍යවස්ථාවේ හැටියට, ජනාධිපතිවරයාගේ අත්සන යටතේ අගමැතිවරයා ඉවත් කිරීම ඕනෑම අවස්ථාවක කළ හැකිව තිබුණු බැවිනි. එය එම ව්‍යවස්ථාවේ 47 (අ) යටතේ පැහැදිළිව සඳහන්ව තිබුණි. එහෙත් එය 19 වැනි සංශෝධනය යටතේ ඉවත් කොට ඇත.
ඊළඟට, සිරිසේන ජනාධිපති විසින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමත් ප‍්‍රශ්නයක් වුණේ, 19 ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නිසා ය. මන්ද යත්, ඊට කලින් ව්‍යවස්ථාවට අනුව, පාර්ලිමේන්තුවේ ආයු කාලයෙන් වසරක් ගිය තැන ජනාධිපතිවරයාට කැමති ඕනෑම වේලාවක පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරිය හැකිව තිබුණි. වර්තමාන පාර්ලිමේන්තුව ආරම්භ කෙරුණේ 2015 අගෝස්තු මාසයේ නිසා, 2016 අගෝස්තු මාසයෙන් පසු පරණ ව්‍යවස්ථාව යටතේ ඕනෑම අවස්ථාවක එසේ විසුරුවා හැරීමට හැකි විය යුතුව තිබුණි. ඒ අනුව, 2018 ඔක්තෝබර් 26 වැනි දා සිරිසේන විසින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරිනු ලැබීම කිසි විදිහකින් ප‍්‍රශ්නයක් නොවනු ඇත. එහෙත් 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය යටතේ, ජනාධිපතිවරයාට එසේ විසුරුවා හැරිය හැකි බලය පැවරෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුවට වසර හතර හමාරක කාලයක් ගත වූ පසුව පමණි. ඒ අනුව, පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරීමත් අද ප‍්‍රශ්නයක් වී ඇත්තේ 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නිසා ය.
ඉතිං, ප‍්‍රශ්නය මෙසේ විග‍්‍රහ කිරීමෙන් කෙනෙකු බලාපොරොත්තු වන්නේ කුමක් ද? ව්‍යවස්ථාදායකය සහ අධිකරණය ආදී සියලූ බල කේන්ද්‍ර විධායකයේ අණසකට යට කළ හැකි ආකාරයේ ආණ්ඩු ක‍්‍රමයක් තිබිය යුතු බවයි. එනම් සියලූ රාජ්‍ය අංශ මෙහෙයවීමේ පූර්ණ බලය විධායකයට තිබිය යුතු බවයි. වෙනත් විදිහකින් කිවහොත්, මහින්ද රාජපක්ෂ පන්නයේ විධායක ජනාධිපති ධුරයටත් වඩා ගොරතර විධායකයක් රටට අවශ්‍ය කරන බවයි.
2015 ජනවාරි 8 වැනි දා මේ රටේ හැට දෙලක්ෂයක් ජනතාව ඡන්දය පාවිච්චි කෙළේ ඒ විධායක බලාධිකාරී ක‍්‍රමය අහෝසි කොට, විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමයමත් අහෝසි කිරීමටයි. ඒ නිසාම, 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය හරහා, විධායක ජනාධිපතිවරයා සහ පාර්ලිමේන්තුවත්, විධායක ජනාධිපතිවරයා සහ අධිකරණයත් අතර වන සහසම්බන්ධතාව වඩාත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී කෙළේය. එනම්, පාර්ලිමේන්තුව සහ අධිකරණය යන බල ආයතන දෙක, විධායක ජනාධිපතිවරයාගේ දඬු අඬුවෙන් මුදවා ගැනුණු බවයි. ‘ගෙදර යන ගමන්’ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට විනිසුරුවරුන් පත්කළ රාජපක්ෂ ක‍්‍රමවේදය ඉවත් කොට, ‘ව්‍යවස්ථා සභාවක්’ හරහා එම විනිසුරන් ඇතුළු රජයේ වෙනත් උසස් නිලතල දරණ පුද්ගලයන් පත්කිරීමට, ඒ 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය හරහා පියවර ගැනුණු බවයි. අද කුමක් කීවත්, ඒ මතය සමග, රාජපක්ෂ පවුලම 2015 ජනවාරියෙන් පසු එකඟත්වය පළ කළහ. 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සම්මත කර ගැනීම සඳහා ඔවුන් සියල්ලන්ම පාර්ලිමේන්තුව තුළ ඒ සඳහා ඡුන්දය පාවිච්චි කෙළේ එබැවිනි.
ඇත්තෙන්ම දැන් ප‍්‍රශ්නය වන්නේ, 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නොව, ඒ 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ජනාධිපති සිරිසේන විසින් නිදැල්ලේ උල්ලංඝණය කරනු ලැබ තිබීමයි. එම සංශෝධන ඇති කර ගත් දා පටන් එය අපේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේම කොටසක්ව තිබේ. දැන් එය, තුනෙන් දෙකක බහුතරයකින් පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත කර ගත් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවකි. මේ ලියවිල්ල සමග ගනුදෙනු කරන පුද්ගලයන් ඊට අනුගතව හැසිරිය යුතුවා මිස, ඒ ව්‍යවස්ථාව පුද්ගලයන්ගේ ඕනෑ එපාකම්වලට අනුව හැසිරෙන්නේ නැත. යමෙකු එය උල්ලංඝණය කළොත් එය එම පුද්ගලයාගේ වරදකි. උදාහරණයක් වශයෙන්, කෝච්චියකට කෙනෙකු යට වීම කෝච්චියේ වරදක් නොව, යට වූ තැනැත්තාගේ වරදකි. තමා කෝච්චි පාර හරහා යන විට කෝච්චියක් පැමිණීම වරදක් යැයි එම පුද්ගලයාට කිව හැකි ද?
ජේ. ආර්. ජයවර්ධනගෙන් පටන් ගෙන මහින්ද රාජපක්ෂ දක්වා අපේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව විවිධාකාරයෙන් වෙනස් කර ගත්තේ තමන්ගේ බලය තර කර ගැනීම සඳහා ය. පළමු වරට, 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන්, විධායකයේ එම බලය සීමා කොට, පාර්ලිමේන්තුවේ බලය පුළුල් කෙරුණු අතර, අධිකරණය ඇතුළු රාජ්‍ය ආයතන ස්වාධීන කෙරුණි. එනම්, රාජ්‍ය බල කදම්භය තුලනය කෙරුණි. ඒ ක‍්‍රමය වැරදි යැයි යමෙකු කියන්නේ නම්, ඔහු/ඇය ඉල්ලා සිටින්නේ වෙන දෙයක් නොව, තනි පුද්ගලයෙකු රජ කැරැවිය හැකි ක‍්‍රමයකි. මහින්ද සහ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඇතුළු පිරිස අද 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය විවේචනය කරන අතරේම තමන් අතට නැවත වරක් බලය ඉල්ලා සිටීම ඉතා භයානක දෙයක් වන්නේ එබැවිනි.
රටේ ප‍්‍රධාන පුරවැසියා මෙසේ ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝණය කිරීම නිසා දැන් මාසයකටත් වැඩි කාලයක් තිස්සේ මුළු රටම අවුලට පත්ව තිබේ. මේ අවුල විසඳා ගැනීම සඳහා රනිල් වික‍්‍රමසිංහ ‘මස් රාත්තලම’ ඉල්ලා සිටිය යුතු නැති බව සමහරු කියති. කෝඳුරු තෙල් හත් පට්ටයකුත් මදි වගක් මේ අවස්ථාවේ නොකිව යුතුව ඇති බවත් තවත් අය කියති.
ඇත්තෙන්ම, මස් රාත්තලම දැන් ඉල්ලා සිටින්නේ කවුද? මුළු පාර්ලිමේන්තුවේ 225 දෙනාම අනුමත කළත් තමන් රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැති ධුරයට පත්කරන්නේ නැතැයි කියන පුද්ගලයා වැටෙන්නේ කොයි ප‍්‍රවර්ගයට ද? තමාගේ ඉල්ලීම ඉටු කිරීම සඳහා, රටේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව අමු අමුවේ උල්ලංඝණය කරමින්, පාර්ලිමේන්තුවේ ස්වෛරීත්වය යටපත් කරමින්, හුදෙක් ස්වකීය ආශාව මත කටයුතු කරන ජනාධිපති සිරිසේන නොවේ ද, මස් රාත්තලම ඉල්ලා සිටින පුද්ගලයා?
අනිත් පැත්තෙන්, මස් රාත්තලම ඉල්ලා සිටින්නේ රනිල් වික‍්‍රමසිංහ යැයි උපකල්පනය කරමින්, ඔහු සහ ඔහුගේ පක්ෂය වෙනත් අයෙකු අගමැති ධුරයට පත්කිරීම සඳහා මේ අවස්ථාවේ ඉඩ දිය යුතුව ඇතැයි අපි මොහොතකට සිතමු. එවිට ඇති වන්නේ මෙවැනි තත්වයකි. 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සෑම අර්ථයකින්ම නිසරු ලියවිල්ලක් බවට පත්වන්නේය. විධායක ජනාධිපතිවරයා ඉන් මතුවට, රටේ ව්‍යවස්ථාව මායිම් නොකරන්නේය. ව්‍යවස්ථාව මායිම් නොකරන පාලකයෙක් රටේ වෙනත් නීතියකට ගරු කරතැයි සිතිය නොහැක. ඒ සියල්ලටමත් වඩා, රටක් සහ සමාජයක් වශයෙන් එකී අත්තනෝමතික හැසිරීම අනුමත කරමින් අප සියල්ලන් විසින් එකී විධායක මාදිලිය අනුමත කළා වන්නේය. ඒකාධිපතියන් පහසුවෙන් බිහි වන්නේ එවැනි සමාජයකිනි.
ප‍්‍රශ්නයක් විසඳා ගැනීමට මාර්ග දෙකක් ඇතැයි අපි මොහොතකට සිතමු. ඉන් එක් මාර්ගයක් අනුගමනය කිරීම සඳහා අවශ්‍ය කරන්නේ එක් පුද්ගලයෙකුගේ කැමැත්ත පමණි. ඒ කැමැත්ත මත ප‍්‍රශ්නය විසඳා ගැනීමෙන්, වෙනත් කිසි ප‍්‍රශ්නයක් ඇති නොවන්නේ නම්, එය ප‍්‍රශස්ත විසඳුමක් වන්නේය. අනිත් මාර්ගයෙන් ප‍්‍රශ්නය විසඳා ගැනීම සඳහාත් අවශ්‍ය වන්නේ එක් පුද්ගලයෙකුගේ කැමැත්ත පමණක් යැයි සිතමු. එහෙත්, ඒ පුද්ගලයාගේ කැමැත්ත මත ප‍්‍රශ්නය විසඳන අවස්ථාවේ, තවත් ප‍්‍රශ්න රාශියක් ඒ මගින් අලූතෙන් උත්පාදනය කෙරේ නම්, එය ප‍්‍රශ්නය විසඳීමේ ප‍්‍රශස්ත මාර්ගය විය නොහැක.
දැන් මෙය, සිරිසේනට සහ වික‍්‍රමසිංහට ආදේශ කොට බලන්න. සිරිසේනගේ මතය ජය ගත්තොත් රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාව සහ පාර්ලිමේන්තුව ආදී සියලූ ආයතන සහ පාලන පද්ධති බෙලහීන වන්නේය. විකෘති වන්නේය. වික‍්‍රමසිංහගේ මතය ජය ගත්තොත්, එවැනි ප‍්‍රතිවිපාකයකින් තොරව, අප පසුගිය ඔක්තෝබර් 25 වැනි දා සිටි තත්වයට ආපසු ගමන් කරන්නේය.
මෙය, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැති කැරැවීම සඳහා කෙරෙන සටනකැයි යමෙකු සිතන්නේ නම්, එය එම අදහසට පක්ෂව සිතුවත් (කැපුවත් කොළ වර්ගයේ එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයන් සිතන ආකාරයෙන්), විපක්ෂව සිතුවත් (රාජපක්ෂලා නොවන සියල්ලන් යූ.ඇන්.පී කාරයන් යැයි සිතන්නන්) කරන්නේ, කැලය කියා ගස හඳුනා ගැනීමකි.
අප අද මුහුණදෙන අර්බුදය තුළ ගොඩනැගෙන සංකල්පීය ආස්ථාන (විධායකය ද, ව්‍යවස්ථාදායකය ද?) මතුපිටින් නියෝජනය කරන්නේ පුද්ගලයන් වීම (සිරිසේන-මහින්ද-රනිල්) වැලැක්විය හැකි දෙයක් නොවේ. ප‍්‍රශ්නයේ මූලයම පුද්ගලික වන නිසා (‘රනිල්ට මම කැමැති නැහැ’- සිරිසේන) ඒ ප‍්‍රශ්නය වෙතින් මතුවන සංකල්පීය ආස්ථානයන්ට පුද්ගල කේන්ද්‍රීය ගතියක් ආරෝපණය වීම කොහෙත්ම වැලැක්විය නොහැක. එහෙත් ඒ හේතුවෙන්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සහ ෆැසිස්ට්වාදය අතර තේරීම අප මොහොතකට හෝ අවුල් කර ගත්තොත්, මේ දෙපාර්ශ්වයේම යකඩ සපත්තුවක් යට ජීවත් වීමට අපට සිදුවන කාලය වැඩි ඈතක නොවන බව මතක තබා ගත යුතුය.
ගාමිණී වියන්ගොඩ
