iMage:foreignpolicy
ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ මෙහෙවරේ ස්වභාවය දෙයාකාරයි. එකක්, ඔහු විසින්ම තමා වෙත පවරා ගත් මෙහෙවරයි. දෙවැන්න, ජනතාව විසින් ඔහු වෙත පිටතින් ආරෝපණය කරන ලද මෙහෙවරයි. ඕනෑම පුද්ගලයෙකු හෝ සිද්ධියක සාර්ථක/අසාර්ථක බව මැනෙන්නේ, දෙන ලද අපේක්ෂාව සහ ඒ අපේක්ෂාව සාක්ෂාත් කරගැනීමේ හෝ නොගැනීමේ ස්වභාවය මත ය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ විසින් තමා වෙත පවරා ගත් මෙහෙවර සහ ජනතාව විසින් ඔහු වෙත පිටතින් ආරෝපණය කරන ලද මෙහෙවර යනු දෙකක් නොව, එකක්ම නම්, ඒ මෙහෙවර සාක්ෂාත් කරගැනීමේ කීර්තිය හෝ ඒ මෙහෙවර අසාර්ථක වීමේ ලැජ්ජාව දෙපාර්ශ්වයටම එක සේ අයත් වෙයි. එහෙත් ගෝඨාභය සිතාගෙන සිටි මෙහෙවර සහ ජනතාව සිතාගෙන සිටි මෙහෙවර, එකක් නොව, දෙකක් නම්, තත්වය ඊට වඩා වෙනස් ය.
ඒ කාරණය මෙසේ පැහැදිලි කරගමු: ජනතාව විසින් ගෝඨාභය වෙත ආරෝපණය කෙළේ, නිදහසේ පටන් මෙරටේ දූෂිත දේශපාලනඥයන් විසින් ප්‍රපාතයට ඇදහෙලන ලදැයි සිතන රටක්, මින් මතුවට, හොර දේශපාලනඥයන්ගෙන් තොරව, වියතුන්ගේ මඟපෙන්වීම යටතේ ඇති කරගන්නා අලූත් දේශපාලන සංස්කෘතියක් ඔස්සේ කෙටිම කාලයකින් සිංගප්පූරුවක් බවට පරිවර්තනය කිරීමේ රාජකාරියකි. ඒ සා යෝධ කර්තව්‍යයක් සඳහා අවශ්‍ය පුළුල් පරිචය සහ පැහැදිලි දැක්ම ගෝඨාභයට නැති බව මේ ලියුම්කරු දුටුවේ, ජනාධිපතිවරණයට කලින් පැවති ප්‍රසිද්ධ සාකච්ඡා කිහිපයකදී මතු කෙරුණු ඉතා සරල ප්‍රශ්න ඉදිරියේ පවා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ අන්ත අසරණ වූ විලාසය දැකීමෙනි. ඒ තරමට, විෂය දැනුම සහ විශ්ලේෂණ හැකියාව අතින් ඔහු දුගියෙකු විය. මගේ ඒ නිරීක්ෂණය සහ නිගමනය සහසුද්දෙන් සාධාරණ නොවන බව ඇත්ත. පුළුල් පරිචය සහ පැහැදිලි දැක්ම යන අංග, අදාළ සමාජ ආශ්‍රයෙන් සහ පළපුරුද්දෙන් කෙනෙකුට වගාදිගා කරගැනීමට බැරිකමක් නැත. ඒ නිසා මගේ නිගමනය තවදුරටත් පිරික්සිය යුතුව තිබුණි. ඒ අනුව, ඔහුගේ සාමාන්‍ය චින්තනයේ ස්වභාවයත්, ඔහු අත්කර ගැනීමට අපේක්ෂා කරන බල ව්‍යුහය තුළ (ජනාධිපති තනතුර තුළ) ඔහුට ගනුදෙනු කිරීමට නියමිත සමාගමයේ ස්වභාවය ගැනත් මම ඊළඟට සිතුවෙමි.
හමුදා අධිකාරීත්වයක් තුළ පමණක් පුහුණුව ලද කෙනෙකුගේ චින්තනය, ස්වභාවයෙන්ම සීමිත ය. එය, දැඩි අධිකාරිය සහ අවනතභාවය නමැති පරස්පර මනෝභාවයන් අතර දෝලනය වෙයි. හමුදා සෙබළෙකුට එක විට, රුදුරු ආඥදායකයෙකු ද, දීන වහලෙකු ද විය හැකිය. ඊළඟට, අලූත් බල ව්‍යුහය තුළ (එනම්, ජනාධිපති වීම තුළ) ඔහුට මුණගැසීමට නියමිතව තිබූ බල සම්බන්ධතා ජාලය ගැන සිතද්දී දකින්ට ලැබුණේ, අර කී හැත්තෑ වසරක දූෂිත දේශපාලන ජාලයත්, ඒ සමග පිටස්තරින් සම්මිශ්‍රණය වීමට නියමිත බොල් වියත් මඟක් සහ හමුදා අංශ සහභාගීත්වයකුත් පමණි. අවසාන වශයෙන්, දේශපාලනය යනු හුදෙක් පුද්ගල නායකත්වයක් පිළිබඳ කාරණයක් පමණක් නොවන නිසා, නායකයා පය ගසන පස සහ මහපොළොව ගැනත් අප සිතිය යුතුව තිබුණි.
ලංකාව සිංගප්පූරුවක්?
යහපාලන කාලයේ නීතිය ඉදිරියට පමුණුවන ලද හෝ නීතිය ඉදිරියට පැමිණවීමට තැත් කෙරුණු පුද්ගලයන් අතරින්, කිසි විටෙක පොලීසියට හෝ උසාවියට කෙලින් මුහුණදීමටවත්, දවසකට හෝ රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත වීමේ සුළු අවදානමක් හෝ දැරීමටවත් අසාමාන්‍ය ලෙස බිය වූ යම් කෙනෙකු විණි නම් ඒ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ය. ඒ බිය මොන තරම් වන්නට ඇත්ද සහ ඒ නිසාම ඒ කාරණයේදී ඒ මොහොතේ ඔහුගේ ආරක්ෂාවට සිටි පුද්ගලයන් කෙරෙහි මොන තරම් ආදරයක් සහ ප්‍රසාදයක් ඔහු තුළ තිබෙන්ට ඇත්ද යන්න, දේශපාලනයට පූර්ණ කෝඩුකාරයෙකු වන ජනාධිපති නීතිඥ අලි සබ්රි අධිකරණ ඇමතිවරයා වශයෙන් පත්කිරීමෙන් පෙන්නුම් කෙරුණි. (කෘතඥතාවයට අමතරව තවත් අනාගත අපේක්ෂාවන්ද ඒ පත්වීම තුළ ඇති බව වෙනම කාරණයකි). ඔහු අලූතින් පත්වන ජනාධිපති ධුරය සමග, ඔහුගේ පවුලට අදාළ සහ පවුලේ කඳවුරට අදාළ ප්‍රශ්න රාශියක් එකට ගැටගැසී තිබුණි. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, රටේ ප්‍රශ්න ගැන සිතීමට කලින්, පවුලේ සහ පොහොට්ටු කඳවුරේ ප්‍රශ්න ගැන යොමු වීමට තිබුණි. පොලීසිය සහ නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව වැනි ආයතනවල ස්වාධීනත්වය දුර්වල කිරීම එහිදී අත්‍යාවශ්‍ය විය. රාජ්‍ය සේවය සිය අණසක යටතට ගැනීම එහිදී අත්‍යාවශ්‍ය විය. ‘සිංගප්පූරුව’ ඇඟිලි අස්සෙන් රූරා හැලෙන්නේ එහිදී ය.
මේ කාරණය මා සඳහන් කෙළේ, ‘සිංගප්පූරු රාජකාරියට’ අතගැසීමට තරම් (හැකියාවක් තිබුණත්), වෙලාවක් සහ විවේකයක්ද, ඊට යෝග්‍ය පරිසරයක්ද, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සහ ඔහුගේ කඳවුරේ අත්‍යාසන්න අවශ්‍යතා හේතුවෙන් ඔහුට නොසැපයෙන බව අවධාරණය කිරීමටයි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂට නඩු ගණනාවක් තිබුණි. ඒ හැරුණුකොට, බැසිල් රාජපක්ෂට, යෝෂිත රාජපක්ෂට සහ ශිරන්ති රාජපක්ෂට පවා තවත් නඩුහබ තිබුණි. ඊළඟට, ලලිත් වීරතුංග සහ අනූෂ පැල්පිට වැනි රාජ්‍ය නිලධාරීන්ගේ සිට ජොන්ස්ටන් ප්‍රනාන්දු සහ පිල්ලෙයාන් වැනි දේශපාලනඥයන් දක්වා, ‘නිදොස් කොට නිදහස් කරන’ තවත් නඩු දුසිම් ගණන් තිබුණි. ඒ සියල්ලෙන් සියලූ දෙනා ගලවාගත යුතුවා පමණක් නොව, ඒ සියලූ නඩු නිමිති ඉස්මත්තට ගත් පරීක්ෂණ නිලධාරීන්ට දඬුවම් කළ යුතුව තිබුණි. පළිගැනීමේ ප්‍රාථමික ආධ්‍යාශයට අමතරව, ඉදිරි කාලයේ එම ආයතන සහ නිලධාරීන් කටයුතු කළ යුත්තේ කෙසේද යන්න පිළිබඳ පූර්වාදර්ශයක් සැපයීමත් අත්‍යාවශ්‍ය විය. අවුරුද්දකට ආසන්න කාලයක් රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත කරගෙන සිටි ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරී ෂානි අබේසේකර අරභයා අභියාචනාධිකරණය පසුගිය දා දුන් නඩු තීන්දුව, ඒ තිරශ්චීන පළිගැනීම සහ එකී ආයතනවල වර්තමාන වල්වැදීම මොන තරම් නින්දිතද යන්න අගේට ස්ඵුට කෙළේය.
යා දෙක නොරත රත
සමග පෑහීමක් නැත
මගේ තර්කය වන්නේ මෙයයි: 69 ලක්ෂයේ අපේක්ෂාව සහ ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ අපේක්ෂාව එකක් නොව දෙකකි. 69 ලක්ෂයේ අපේක්ෂාව, ප්‍රායෝගික නොවන හිතළුවකි. ගෝඨාභයගේ අපේක්ෂාව ඊට වඩා සීමිත, ඒ නිසාම යථාර්ථවාදී සහ ප්‍රායෝගික එකකි. එබැවින් ‘සර් ෆේල්’ යන අපවාදය ඔහුට අදාළ නැත. සැබවින්ම අසමත්ව ඇත්තේ, 69 ලක්ෂය මිස ගෝඨාභය රාජපක්ෂ නොවේ.
දේශපාලනඥයන් හැමදාම කෙළේ ඒ වැඩේම නොවේදැයි කෙනෙකු මෙහිදී ප්‍රශ්න කළ හැකිය. නැත, ගෝඨාභය සංසිද්ධිය ඊට වෙනස් ය. මීට කලින් නායකයන් හාල් සේරුවට ඔබව රවටා ඇත. පාන් රාත්තලට ඔබව රවටා ඇත. එහෙත් ඒ කිසි නායකයෙකු, ‘ක්‍රමයේ අසාර්ථක භාවයක්’ ගැන ඔබව රවටා නැත. පවතින දූෂිත ක්‍රමය වෙනස් කරන, නිර්-දේශපාලනික අසම්මත නායකත්වයක් ප්‍රධාන ප්‍රවාහයේ ධාරාවෙන් ජනතාව ඉල්ලා සිටි වෙනත් අවස්ථාවක් අපට තිබී නැත. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ යනු, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කෙරෙහි ජනතාව තුළ ඇති වූ බරපතල අසහනකාරීත්වයක් විසින් ප්‍රධාන ධාරාවෙන් බලයට පත් කරන ලද ලංකාවේ ප්‍රථම නායකයා ය. ඒ නිසා ඔහු අසාර්ථක වන්නේ, මීට කලින් අපේ නායකයන් අසාර්ථක වී ඇති සිල්ලර අර්ථයෙන් පමණක් නොවන බව වටහා ගැනීම වැදගත් ය.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ දවසක ඉතිහාසගත වන්නේ, ඊනියා නිර්-දේශපාලනික නායකත්වයක් තුළින් ඇති කෙරෙන නැවුම් දේශපාලන සංස්කෘතියක් හරහා අලූත් අනාගතයක් රටකට සැපයිය හැකි බවට ලෝකය පුරා විවිධ තැන්වල විවිධ ආකාරයෙන් අත්හදාබැලෙන තත්කාලීන පරීක්ෂණයෙන් අන්තයටම අසාර්ථකත්වය දකින නායකයෙකුට අගනා නිදර්ශනයක් සැපයීමෙන් යැයි මට සිතේ. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලයට ගෙනාවේ සිරිසේන-වික්‍රමසිංහ නමැති සුසංයෝගයයි. එහෙත්, 69 ලක්ෂයෙන් විශාල පදාසයක්, සිරිසේන-වික්‍රමසිංහ සුසංයෝගය සේම, මහින්ද රාජපක්ෂ මාදිලියත් ප්‍රතික්ෂේප කළෝය. 2005-2014 මහින්ද රාජපක්ෂ පාලන කාලය තුළ පැවති ‘අනාචාරය’ සහ ‘දුරාචාරය’ දුරු කොට, අලූත් දේශපාලන සංස්කෘතියක් ලංකාවට ලබා දීමට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සමත් වෙනු ඇතැයි ඔවුහූ සිතූහ. එසේ සිතීමට පිටුදුන් සාධක කිහිපයක් එහිදී හුවාදැක්වුණි. ඉන් ප්‍රධාන වුණේ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සම්මත අර්ථයේ දේශපාලනඥයෙකු නොවීමයි. දෙවැනුව, ඔහු දැඩි විනයගත පුද්ගලයෙකු බවට පැවති විශ්වාසයයි. තෙවැනුව, මහින්ද රාජපක්ෂට නොතිබුණු, ‘වියත්භාවයක්’ සැපයිය හැකි මොළකාර පැක්ටේරියක් ඔහු පසුපස ඇති නිසා, දූෂිත ඔලමොට්ටල දේශපාලනය වෙනුවට ප්‍රබුද්ධ රාජ්‍ය පාලනයක් උරුම කරගැනීමට ඔහුට හැකි වේය යන විශ්වාසයයි. සිව්වැනුව, රාජ්‍ය ආරක්ෂාව සැපයීම සම්බන්ධයෙන් ඔහු සතුව ඇතැයි සැලකූ ප්‍රවීණත්වයයි.
මේ සියල්ල අද වන විට බඩ ඇඹරෙන විහිළුවක් බවට පත්ව තිබේ. ඒ කෙතෙක්ද යත්, ගෝඨාභය පාලනය හිස මුදුණින් මේ මොහොතේ ආරක්ෂා කරන කෙනෙකු සොයාගැනීම කළුනික සොයනවාටත් වඩා දුෂ්කර කාර්යයක් බවට පත්වීමෙනි. අවසානයේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් අද ඉදිරියෙන්ම පෙනී සිටින්නේ, රෝහිත අබේගුණවර්ධන, මහින්දානන්ද අලූත්ගමගේ සහ ජොන්ස්ටන් ප්‍රනාන්දු වැනි පරණ වියතුන් පමණි. ඒ හැරුණුකොට, නාථ දෙවියන්ගෙන් වියත්භාවය ලබාගත් චන්න ජයසුමන වැනි අලූත් ප්‍රභේදයක් පමණි.
ප්‍රංශ පරීක්ෂණය
මීට වසර හතරකට කලින් ප්‍රංශයේ සම්ප්‍රදායික දේශපාලනය උඩු යටිකුරු කරමින් මැක්‍රෝන් නමැති පිටස්තර පුද්ගලයා එරට ජනාධිපතිවරණයෙන් විශිෂ්ට ජයග්‍රහණයක් ලබාගත්තේය. මොහු ඉහත කී, ‘නිර්-දේශපාලනික’ සහ ‘නැවුම් දේශපාලන සංස්කෘතියේ’ අලූත් ප්‍රභේදයේ සියලූ සුදුසුකම් සපුරා තිබුණු කෙනෙකි. ඉන් එකක් වුණේ, ඔහුගේ තරුණ වයසයි. ඔහු ජනාධිපති පදවියට පත්වන්නේ වයස අවුරුදු හතළිවත් සම්පූර්ණ කොට නැති අවධියකයි. දෙවැන්න, දීර්ඝ කාලීන වශයෙන් ලද දේශපාලනික අත්දැකීම් නොමැති පුද්ගලයෙකු වීමයි. බලයට පත්වන අවස්ථාව වන විට, දේශපාලනය සමග ඔහුගේ හැඳිනීම වසර පහකටත් අඩු කාලයකි. තෙවැන්න, සම්මත දේශපාලන චින්තනයෙන් සහ ප්‍රධාන ප්‍රවාහයේ දේශපාලනයෙන් වෙනස් ආකාරයක රාජ්‍ය පාලන මාදිලියක් වෙනුවෙන් ඔහුගේ පෙනී සිටීමයි. ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වන තෙක් ඔහුට තමාගේ යැයි කිව හැකි කිසි දේශපාලන පක්ෂයක් නොතිබුණි. වෙනත් කිසි ප්‍රධාන පක්ෂයක් (අපේ සරත් ෆොන්සේකාට සහ මෛත්‍රීපාල සිරිසේනට මෙන්) ජනාධිපතිවරණය සඳහා ඔහුට පිටුබලය සැපයුවේද නැත. දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ප්‍රධාන ප්‍රවාහයේ දේශපාලනය කෙරෙහි කලකිරී සිටි ජනතාවකගේ බරපතල අසහනකාරීත්වය සමග ඔහුගේ ඒ සුදුසුකම් තුන අගේට සමපාත විය.
ඔහු බලයට පත්වීමෙන් පසු ගත වූ වසර හතරක කාලය තුළ, ඔහුගේ පාලනය සාපේක්ෂ සාර්ථකත්වයක් ලැබූ බව නිරීක්ෂණය කළ හැක. එහෙත් පසුගිය 20 වැනිදා එරට පැවති පළාත් මැතිවරණයේ පළමු වටයෙන් ඔහුගේ පක්ෂය බරපතල පරාජයක් ලැබුවේය. ඊටත් වඩා, ප්‍රංශ ඉතිහාසයේ කිසි දවසක සිදු වී නැති පරිදි, එදා ප්‍රංශ ඡන්දදායකයන්ගෙන් සියයට 66 ක් ඡන්ද පොළට නෑවිත් ගෙදරට වී සිටියහ. මීට වසර හතරකට කලින් ‘අලූත්’ යැයි සැලකූ ඔහුගේ නවතම අත්හදාබැලීමද සහිත සමස්ථ මාදිලිය පිළිබඳ බලවත් ජනතා කලකිරීමක් පවතින බව එයින් පෙන්නුම් කෙරුණි. (මෙය, පොදුවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කෙරෙහි පවතින ජනතා කෝපයක් වශයෙන්ද ඇතැම්හු හඳුන්වති). ඔහු බලයට පත්වීමට කලින් රාජ්‍ය බලය හෙබැවූ (අපේ රටේ එක්සත් ජාතික පක්ෂයට සමාන) මධ්‍යම-දක්ෂිණාංශය මේ පළාත් මැතිවරණයෙන් පෙරමුණට පැමිණි අතර, ඔහු බලයට පත්වීමට පෙර වරින් වර රාජ්‍ය බලය හෙබැවූ සම්ප්‍රදායික සමාජවාදී පක්ෂය තෙවැනි ස්ථානයට පත් විය. ඔහුගේ පක්ෂයට ලබාගත හැකි වුණේ සමස්ත ඡන්ද ප්‍රමාණයෙන් සියයට 10.9 ක් පමණි. පක්ෂ අනුපිළිවෙල අනුව ගත් විට එය හතරවැනි ස්ථානයයි. මෙයින් මා කියන්නට උත්සාහ කරන්නේ, ප්‍රංශය වැනි දියුණු රටකත්, අලූත් අත්හදාබැලීම හෙවත් ප්‍රධාන ධාරාවේ දේශපාලනයෙන් පිටස්තර නැවුම් ආකෘතියක් සහිත රාජ්‍ය පාලනය පිළිබඳ සිහිනය, හිතුවාට වඩා කෙටි කාලයකින් අසාර්ථකත්වයකට මුහුණදී ඇති බවයි. එය, අලූත් දීගෙට වඩා පරණ වාහේ හොඳ යැයි ජනතාව සිතුවා වැනි ය.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ‘අලූත්’ ක්‍රමය සහ මැක්‍රොන්ගේ ‘අලූත්’ ක්‍රමය අතර සන්සන්දනයට මා එළැඹෙන්නේ, ඒ සිද්ධීන් දෙක අතරේ සමානත්වයන්ට වඩා අසමානත්වයන් ඇති බව නොදැන නොවේ. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලයට එන්නේ, පවුලක හයිය ඇතිවයි. ඒ පවුල් හයිය, ජයග්‍රහණයකට තුඩුදෙන්නේ පාස්කු ප්‍රහාරයෙන් ඇති කරන ලද හදිසි කම්පන තත්වයක් නිසාවෙනි. එවැනි පවුල් හයියක් ඈතින්වත් මැක්‍රොන්ට තිබුණේ නැත. එසේම, තනි ත්‍රස්තවාදී සිදුවීමක් නිසා පිරිනැමෙන විශේෂ අනුග්‍රහයක් මැක්‍රෝන්ට ලැබුණේත් නැත. අනිත් අතට, ගෝඨාභය රාජපක්ෂට එරෙහිව තිබුණු දූෂණ සහ වෙනත් චෝදනා කිසිවක් මැක්‍රොන්ට තිබුණේ නැත. එනිසා, ප්‍රංශ ඡන්දදායකයන් විශ්වාස තැබුවේ නොකිළිටි පුද්ගල චරිතයක් කෙරෙහි ය. එසේම, බුද්ධිමය විශේෂඥතාව අතින් ගත් විට, මැක්‍රෝන් යනු වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම වියතෙකි. වැඩකාරයෙකි. එසේම, ප්‍රධාන ප්‍රවාහයේ දේශපාලනික පක්ෂ ධාරාවේ මහලූ බව වෙනුවට නැවුම් තාරුණ්‍යය, මැක්‍රොන්ට පමණක් නොව, කඩිමුඩියේ ඔහු අටවාගත් ඔහුගේ දේශපාලන ව්‍යාපාරයටත් තිබුණි. එකී තාරුණ්‍යය ගෝඨාභයට නොමැති දෙයකි. කොටින්ම, සමස්තයක් වශයෙන් ගත් විට, ප්‍රංශ ඡන්දදායකයා මැක්‍රොන්ගෙන් බලාපොරොත්තු වුණේ, අභව්‍ය දෙයක් නොවේ. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, ඔවුන් ඉබ්බෙකුගෙන් පිහාටු බලාපොරොත්තු වුණා නොවේ. ඒ නිසාම, මේ රටවල් දෙකේ සිදුවීම් දෙක අතරේ සන්සන්දනය ගෙන එමෙන් මා බලාපොරොත්තු වූ මුඛ්‍ය කාරණය තවත් විශද කෙරේ. එනම්, ඒ සා වාසිසහගත තත්වයන් යටතේ පවා, අසම්මත අත්හදාබැලීමක් සාර්ථක කරගැනීමට මැක්‍රෝන්ට එතරම් අසීරු විණි නම්, එවැනි කිසියම්ම හෝ වාසිසහගත තත්වයක් නොමැති, ඒ මදිවාට හැම අවාසිසහගත තත්වයක්ම ඇති ගෝඨාභයගේ කඳවුරෙන් හාස්කම් බලාපොරොත්තු වීම මුළාවක් පමණක්ම වන බවයි. (මැක්‍රෝන්ගේ මේ සතියේ ප්‍රතිඵලය, අසාර්ථකත්වයකට වඩා තාවකාලික පසුබැසීමක් පමණක් වීමටත් ඉඩ ඇති බව මේ ලියුම්කරු ප්‍රතික්ෂේප නොකරයි).
ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගැන කලකිරීම සෙල්ලමක් නොවේ
කෙසේ වෙතත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ දුර්වලතා ගැන කලකිරීම හේතුවෙන් ජනප්‍රිය විකල්ප ඉල්ලා සිටින පොදු මහජන ආශාවන් ඔස්සේ, අධිකාරීවාදී සහ ඒකාධිපති මාවත් කරා යොමු වීමට පෙළඹෙන නායකයන් ගැන අප පරීක්ෂාකාරී විය යුතුය. මැක්‍රෝන් වැනි නායකයන් සහ ප්‍රංශය වැනි දියුණු දේශපාලන සංස්කෘතියක් ඇති රටක එවැනි අවදානමක් නැතත්, ලංකාව වැනි රටක් එවැන්නකට තෝතැන්නක් වීමට බැරි කමක් නැත.
ඉදිරි වසර තුන, ඒ අර්ථයෙන් තීරණාත්මකයි. රටේ ආර්ථිකය දැනටත් බංකොලොත් ය. පොහොර තහනම වැනි මුග්ධ ප්‍රතිපත්ති නිසා කුපිත වී සිටින ගොවියා මේ මොහොතේ පාරට නොබැස සිටින්නේ කෝවිඞ් භීතිය නිසාම පමණි. චීනය එකම ගැලවුම්කරුවා කරගෙන සිටින නායකයෙක්, හමුදාමය මාදිලි කෙරෙහි තොඳොල් ආකර්ශණයක් දක්වන නායකයෙක්, ගොවි කැරලි සහ පුරවැසි නැඟිටීම් ඉදිරියේ කෙසේ කටයුතු කරනු ඇත්ද?
ගාමිණී වියන්ගොඩ | Gamini Viyangoda
ප.ලි: ජනාධිපතිවරයා විසින් දුමින්ද සිල්වා නිදහස් කරන ලද බව මේ මොහොතේ (24 වැනිදා උදේ) ආරංචි විය.
