iMage: Vikalpa File
රටක ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ ප්‍රශ්නය මූලික වශයෙන් පැනනඟින්නේ බාහිර උපද්‍රව ආශ්‍රයෙනි. ඉතිහාසයේ යම් කාලයක එංගලන්තය විසින් ප්‍රංශය ආක්‍රමණය කිරීම හෝ ජර්මනිය විසින් රුසියාව ආක්‍රමණය කිරීම හෝ අද වන විට රුසියාව විසින් යුක්රේනය ආක්‍රමණය කිරීම ආදී වශයෙනි. අපේ ඉතිහාසයේ පරසතුරු උවදුරු ගැන සඳහන් වෙයි. චෝල සහ පාණ්ඩ්‍ය ආදී ඉන්දීය ආක්‍රමණද, පෘතුගීසි, ඕලන්ද සහ ඉංග්‍රීසි ආදී යුරෝපීය ආක්‍රමණද ඉන් ප්‍රධානයි. එදා රජවරු විශාල හමුදා ගොඩනැගුවේ එවැනි පරසතුරු අනතුරුවලට මුහුණදීමටයි. රාජ්‍යත්වයට එරෙහිව රට අභ්‍යන්තරයෙන් මතුවන අභියෝගත් ඒ අතර තිබුණි. ඒවා ඇති වුණේ, ප්‍රාදේශීය නායකයන්ගේ හෝ රාජ්‍යත්වයට අයිතිය කියන පවුල් සහ ඥතීන්ගේ මෙහෙයවීමෙන් ඇති වන නැඟිටීම් සහ කැරලි හරහා ය.
නූතන යුගයට එන විට, ඉහත කී දෙවැනි තත්වය හෙවත් පැරණි පවුල් සහ ඥතිත්වය ආශ්‍රයෙන් ජාතික ආරක්ෂාවට (රාජ්‍ය බලයට) එල්ල වන අවදානමට වෙනස්ව, පීඩිත සමාජ පංති විසින් නායකත්වය ගන්නා නැඟිටීම්වලින් රාජ්‍යත්වයට ඇති කෙරන අභියෝග ගැන සැලකිලිමත් වන තත්වයට, මේ කියන ‘ජාතික ආරක්ෂාවේ’ විෂය කක්ෂය මාරු විය. ඉහත කී පළමු තත්වය, එනම් බාහිර ආක්‍රමණ නමැති සාධකය, ගිය සියවසේ සිට ලංකාව සම්බන්ධයෙන් මුළුමණින් තුරන් විය. තවදුරටත් ඉන්දියාවෙන් සිදු විය හැකි සංග්‍රාමික ආක්‍රමණයක් පිළිබඳ අවදානම දුරු විය. (පරිප්පු දැමීම ව්‍යතිරේකයකි). ඉන්දියාව හැරුණු විට, ඉන් එපිටට ඇති කිසි රටකින් අපේ ජාතික ආරක්ෂාවට ඇති විය හැකි තර්ජනයක් පිළිබඳ මෙලෝ අවදානමක් කොහෙත්ම දැන් නැත.
ජාතික ආරක්ෂාව අභ්‍යන්තරිකයි
ඒ අනුව, නූතන ලංකාවේ ජාතික ආරක්ෂාව යනු, රට අභ්‍යන්තරයෙන් මතුවිය හැකි අනතුරක අභියෝගය පමණක්ම වන තත්වයක් අද වන විට උදා වී තිබේ. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, වර්තමානයේ අපේ ජාතික ආරක්ෂාව යනු, පරසතුරන්ට එරෙහිව ‘අපි වෙනුවෙන් අපි’ ඒකරාශී කරන ධජයක් නොව, ‘අපිට එරෙහිව අපි’ වෙන් කොට තබාගන්නා ප්‍රශ්නයක් බවට පත්ව තිබේ. විටෙක මෙය, තරුණ කැරලිකාරීත්වයක් විය හැකිය. හරියට, 1971 නැඟිටීම හෝ 87-90 නැඟිටීම මෙනි. විටෙක එය, උතුරේ දෙමළ ජනතාවගෙන් එල්ල විය හැකි යුද්ධයක් විය හැකිය. තවත් විටෙක එය, මුස්ලිම් අන්තවාදයකින් එල්ල විය හැකි ත්‍රස්තවාදී තර්ජනයක් විය හැකිය. මෙයින් පෙනී යන්නේ, අප සහ අප අතරේම ඇති විය හැකි තර්ජනයක් මූලික ඉලක්කය කරගෙන, අපේ ‘ජාතික ආරක්ෂාව’ පිළිබඳ කතිකාව අද වන විට ක්‍රමයෙන් ගොඩනැඟී ඇති බවයි.
ඉහතින් කී දකුණේ තරුණ කැරලිකාරීත්වය හැරුණුකොට ඉතිරි අවදානම් සහගත පාර්ශ්ව දෙක (උතුරු-නැගෙනහිර), මෙය ලියන මගේ භාෂාවෙන්, ආගමෙන් සහ සංස්කෘතියෙන් පිටස්තර ජන කොටස් දෙකකි. ඒ ජන කොටස් දෙක රටේ සමස්තයෙන් හතරෙන් පංගුවකට වැඩි නොවන නිසාත්, මගේ පංගුව හතරෙන් තුනකට වැඩි වන නිසාත්, ‘ජාතික ආරක්ෂාව’ යන සංකල්පය තුළ ඉබේම ගැබ්වනු ඇත්තේ, ඔවුන්ගේ ජාතික ආරක්ෂාව නොව, මෙය ලියන මගේ ජාතික ආරක්ෂාවයි. ඒ අනුව, රට මුල් කරගත් ජාතික ආරක්ෂාවක් වෙනුවට, ජන වර්ගයක්, භාෂාවක්, ආගමක් සහ සංස්කෘතියක් මුල් කරගත් ජාතික ආරක්ෂාව පිළිබඳ සංකල්පයක් අද අපට උරුම වී තිබේ. හෙවත්, භෞතික සහ භෞමික අවශ්‍යතාවක සිට, වාර්ගික සහ සංස්කෘතිකමය සාරධාර්මික තත්වයට ‘ජාතික ආරක්ෂාව’ පිළිබඳ අර්ථය මාරු වී ඇති බව එහි අදහසයි.
දැන් අපි තවත් පැත්තකට හැරෙමු: ‘ගෝඨා ගෝ හෝම්’ අරගලය ඇති වීමට පෙර, මේ රටේ පාලකයන්ට කිසිවෙකුගෙන් එල්ල විය හැකි ශාරීරික හෝ දේපළ ආරක්ෂාව පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් තිබුණේ නැත. එහෙත් ඒ මුළු කාලය පුරාම රට කරවන පාලකයන් ගමන්බිමන් ගිය සැටි ඔබ දැක ඇතිවාට සැක නැත. ජනාධිපතිවරයා යන ගමනක, අඩු වශයෙන් විවිධ ආරක්ෂක වාහන දුසිමක්වත් ඉදිරියෙන් සහ පසුපසින් පියාඹයි. ඊට අඩු මට්ටමේ මැති ඇමතිවරුන්ගේ ගමන්බිමන්ද ඊට නොදෙවැනියි. මොවුන් යනඑන විට බොහෝ පාරවල් වසා තැබෙයි. ඒ ඇයි? ඔවුන්ගේ ජීවිතවලට මොනයම් හෝ තර්ජනයක් තිබුණු නිසාද? නැත, ඒ ප්‍රභූ ආරක්ෂාව ඔවුන් ලබාගත්තේ, භෞතික අවශ්‍යතාවක් පිණිස නොව, සංස්කෘතික අවශ්‍යතාවක් පිණිස ය. ජාතික ආරක්ෂාව සඳහා වන වර්තමාන සේවා සැපයුම, අලූතෙන් ගොඩනැඟී ඇති සමාජ සාරධර්මයක පදනම මත බිහි වී ඇති තත්වයක් බව එයින් පෙනේ.
රාජපක්ෂලාගේ ඊළඟ රිවර්ස් එක
පහත සඳහන් කරුණු මා ගොනු කරන්නේ, ‘ජාතික ආරක්ෂාව’ යන යෙදුම ඉහත කී අර්ථයෙන් තේරුම් ගනිමිනි.
අද වන විට ආණ්ඩුව තමන්ගේ ඊළඟ රිවර්ස් ගියරයට මාරු වීමට නියමිතයි. මීට කලින්, කාබනික පොහොර ප්‍රතිපත්තිය ආපස්සට හරවා ගත්තේය. ඊට පසුව, ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලට නොයා සිටීමට එතෙක් ගෙන තිබූ තීරණය ආපස්සට හරවා ගත්තේය. දැන්, ආණ්ඩුවේ බදු ආදායම අවුරුදු දෙකක් තිස්සේ සිය කැමැත්තෙන් කප්පාදු කරගනිමින් සිටි තීරණය ආපසු හැරවීමට නියමිත බව අද මාධ්‍ය වාර්තා කරයි. ඒ අනුව, සියලූ බදු යළිත් වැඩි වෙනු ඇත. සෘජු බදු පමණක් නොව වක්‍ර බදු ද ඊට අයත් ය.
ආණ්ඩුවක භෞතික පදනම, බදු පද්ධතියයි. ආණ්ඩුවක් කරගෙන යාමට ආදායමක් අවශ්‍ය කෙරේ. ආණ්ඩුව ආදායම් ලබාගන්නා ප්‍රධාන මාර්ගය වන්නේ බදු අයකර ගැනීමයි. ආණ්ඩුවට එවැනි ආදායමක් අවශ්‍ය කරන්නේ, පියවාගැනීමට විශාල වියදම් සම්භාරයක් ඇති බැවිනි. ආණ්ඩුවේ ආදායමට වඩා වියදම වැඩි වන විට, අයවැය අතර හිඟයක් ඇති වෙයි. මේ අයවැය හිඟය, අවම මට්ටමකින් පවත්වාගැනීමට නොහැකි වෙතොත්, එය සමස්ත ආර්ථිකයට ඇති කරන බලපෑම අනර්ථකාරී ය. අවසාන වරට බැසිල් රාජපක්ෂ ඉදිරිපත් කළ අයවැයට අනුව, 2022 අයවැය හිඟය රුපියල් බිලියන 1628 කි. (මේ සංඛ්‍යා ලේඛන අතාර්කික සහ අසත්‍ය බවත්, සැබෑ පරතරය මීට වඩා බෙහෙවින් වැඩි බවත් කියැවුණි). කෙසේ වෙතත්, එවක පාලකයන්ගේ චින්තනය අනුව, එකී හිඟය පියවාගැනීමට තිබූ එකම මාර්ගය වුණේ, අලූතෙන් මුදල් අච්චු ගැසීමයි. රනිල් වික්‍රමසිංහ මේ ප්‍රශ්නයේ බරපතලකම තේරුම්ගෙන ඇති බව පෙනේ. බදු අයකර ගැනීමේ මට්ටම නැවතත් ඉහළ දැමිය යුතුව ඇතැයි දැන් ඔවුන් තීරණය කර ඇත්තේ එබැවින් විය යුතුය. එය නිවැරදි තීරණයකි.
එහෙත්, ආණ්ඩුවේ ආදායම් එසේ වැඩි කරගැනීමට අමතරව, ඉහත කී අයවැය හිඟය පියවාගැනීම සඳහා ගත යුතු තවත් අනිවාර්ය පියවරක් තිබේ. එනම්, ආණ්ඩුවේ වියදම් පරාසය අඩු කරගැනීමයි. එය, අරලියගහ මන්දිරයේ කෑමබීම වියදම් හෝ ලයිට් බිල අඩු කරගැනීම වැනි සිල්ලර ඉතිරියකින් විසඳිය හැකි ප්‍රශ්නයක් නොවේ. ඊට වඩා ව්‍යුහාත්මක වෙනස්කම් ඒ සඳහා අවශ්‍ය කෙරේ. අද අප කතා කරන මාතෘකාව වන ‘ජාතික ආරක්ෂාව’ පිළිබඳ යෝධ වියදම, අපට සිතා බැලිය හැකි එවැනි ව්‍යුහාත්මක වෙනස්කම් අතරින් එකකි.
‘ජාතික ආරක්ෂාව’ මෙතරම් විශාල විය යුතුද?
ආණ්ඩුවේ වර්තමාන අයවැයෙන් මේ වසර සඳහා ජාතික ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් වෙන් කොට ඇති පංගුව සියයට 15 කි. හෙවත් රුපියල් බිලියන 373 කි. මෙය, ඊට කලින් වසරට වඩා සියයට 14 කින් ඉහළ යාමකි. දැන් මතු වන ප්‍රශ්නය මෙයයි. නූතන ඉතිහාසයේ ජාතික ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් වැඩිම වියදමක් අවශ්‍ය කළ අවුරුදු 30 කට ආසන්න යුද්ධ කාලය තුළ අප දැරූ වියදමටත් වැඩි වියදමක්, යුද්ධයක් නැති මෙවැනි කාලයක අප දරන්නේ මන්ද යන්නයි.
1960 සිට 1982 දක්වා, එනම් සිවිල් යුද්ධය පටන්ගැනීමට කලින් ගත වූ වසර 22 ක කාලය තුළ රටේ ආරක්ෂාව සඳහා අප වැය කොට ඇති මුළු මුදල ඩොලර් බිලියන 0.52 කි. ඉන්පසු, සිවිල් යුද්ධය ආරම්භ වූ වසර වශයෙන් 1983 සැලකුවොත්, යුද්ධය අවසන් වූ 2009 දක්වා වන අවුරුදු 26 ක කාලය සඳහා රටේ ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් ඩොලර් බිලියන 14.92 ක් අප වැය කොට තිබේ. ඒ අධික වියදම අපට තේරුම්ගත හැකිය. ඕනෑම රටක් යුද්ධයකට මුහුණදී සිටින කාලයක විශාල වියදමක් එරටේ ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් දරන්නේය. එහෙත්, යුද්ධය අවසන් වීමෙන් පසු, එනම් 2010 සිට 2019 දක්වා වන යුද්ධයක් නොපැවති සාමකාමී වසර 9 සඳහා අප ඩොලර් බිලියන 17.28 ක් වැය කොට තිබේ. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, සමස්ත යුද්ධ කාලයට වඩා, යුද්ධයක් නැති පශ්චාත්-යුද්ධ සාමකාමී කාලය තුළ ජාතික ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් වැඩි මුදලක් අප වැය කොට ඇති බවයි. හමුදාවේ සෙබළ සංඛ්‍යාව වැඩි වීමත් මීට සමානයි. යුද්ධය අවසානයේ 2009 දී 223,000 ක් වූ හමුදාව 2018 වන විට 317,000 ක් දක්වා වැඩි වී තිබේ. අද වන විට එම ප්‍රමාණය ලක්ෂ 4 ත් ඉක්මවා ගොස් ඇති බව කියැවේ.
රාජපක්ෂ පාලන කාලයේ සිදු වූ මහපරිමාණ දූෂණ ක්‍රියා ගැන මේ වන විට මුළු රටම දනී. අධිවේගී මාර්ග තැනීමේ සිට අනවශ්‍ය ක්‍රීඩාංගන සහ නෙළුම් කුලූනු ගොඩනැඟීම් දක්වා වූ සෑම ව්‍යාපෘතියක්ම ඇරැඹෙන්නේ, රටේ හෝ ජනතාවගේ අවශ්‍යතාවන් සලකා නොව, ඒ නිශ්චිත ව්‍යාපෘතියෙන් රාජපක්ෂලාට ලැබිය හැකි පෞද්ගලික ධන සම්භාරය ගැන සලකාගෙන ය. ඔවුන්ගේ සෑම ව්‍යාපෘතියකටම පාහේ මූල්‍යමය ආධාර කරමින් සිටි චීනය පවා, රාජපක්ෂලාගේ මේ දූෂිත සංවර්ධන ව්‍යාපෘති ගැන (මධ්‍යම අධිවේගී මාර්ගයේ කොටසක් සම්බන්ධයෙන්) පසුගිය දවස්වල ප්‍රසිද්ධියේම කතා කරනු අපට දක්නට ලැබුණි.
අධිවේගී මාර්ගයක් ගොඩනැඟීමේදී මෙන් නොව, දරුණු යුද්ධයක් පවතින අවස්ථාවක ජාතික ආරක්ෂාව සඳහා යෙදවෙන පිරිවැය තුළින් ඊටත් වඩා පහසුවෙන් දූෂණ ක්‍රියාවන්හි යෙදීමේ හැකියාව ලැබේ. මන්ද යත්, එවැනි අවස්ථාවක ඒවා ගැන මිනිසුන් ප්‍රශ්න කරන්නේ නැති බැවිනි. ලසන්ත වික්‍රමතුංග වැනි මාධ්‍යවේදියෙකු වරක් ඒ ගැන (මිග් යානා ගැන) ප්‍රශ්න කිරීමට ගොස් ඝාතනයට ලක් වූ සැටි රට්ටු දනිති. කෙසේ වෙතත්, ආරක්ෂක අංශ වෙනුවෙන්, බලයේ සිටි ආණ්ඩු දරා ඇති වියදම්වල විශාල දූෂණ පංගුවකුත් ඇතිවාට කිසි සැකයක් නැතත්, ‘ජාතික ආරක්ෂාව’ යන අලූත් සංසිද්ධිය, එවැනි විශේෂ දූෂණයක් නොමැතිව පවා, කොහොමත් වියදම්කාරී සහ නාස්තිකාරී එකක් වන්නේය. ඒ නිසා, වර්තමාන ආණ්ඩුවට හෝ වෙනත් ආණ්ඩුවකට, තමන්ගේ ආදායම් සහ වියදම් අතර පරතරය පියවාගැනීම සම්බන්ධයෙන් පියවර ගැනීමේ එක් මාර්ගයක් වශයෙන්, මුලින්ම ආරක්ෂක අංශ අපේ රටේ අවශ්‍යතාවයේ ප්‍රමාණයට අඩු කිරීමත්, ඒ අංශය සඳහා කෙරෙන වියදම්, අධ්‍යාපනය සහ සෞඛ්‍ය වැනි සමාජයට අත්‍යාවශ්‍ය වෙනත් අංශ වෙනුවෙන් කෙරෙන වියදම්වලට සාධාරණ වටිනාකමක් ලැබෙන පරිද්දෙන් යළි ව්‍යුහගත කිරීමත් අත්‍යාවශ්‍ය වන්නේය.
ඇඟට වඩා කබාය ලොකු වීම හරි කැතයි
රටක ආරක්ෂක අංශවල ප්‍රමාණය ඒ රටේ ජනගහනයට සාපේක්ෂව මොන තරම් විශාල ද යන්න සොයා බැලීමෙන් මේ ගැන දළ අවබෝධයක් ලබාගත හැකිය. ඒ අනුව ගනිමින්, 2016 සංඛ්‍යා ලේඛනවලට අනුව ගණනය කෙරුණු ලෝක මාපකයක් තිබේ. එම මාපකය තුළ ලංකාවේ ආරක්ෂක අංශ සංයුතිය 0.77 කි. එනම්, අපේ ජනගහනයේ සෑම 129 දෙනෙකුටම එක්කෙනෙක් ආරක්ෂක අංශ සාමාජිකයෙකු වන බවයි. මෙය ඉතා සුළු ප්‍රමාණයක් යැයි මතුපිටින් බැලූ විට පෙනී යා හැකිය. එහෙත් ලෝකයේ වෙනත් රටවල් සමග සැසඳීමේදී අපේ ප්‍රමාණය සුළුපටු නොවන බව වැටහෙනු ඇත. ලිපියේ ඉඩකඩ ගැන සලකා, ලංකාව සමග සැසඳීමට වෙනත් රටවල් දෙකක් පමණක් උපුටා දක්වමි. එයින් එක රටක් දැනට ආක්‍රමණයක නිරතව සිටින මහබලවත් රටකි. අනෙක් රට, ඒ ආක්‍රමණිකයාට එරෙහිව අභීතව සටන්වැදී සිටින කුඩා රටකි. එනම්, රුසියාව සහ යුක්රේනයයි. මේ කියන වසරේදී, එනම් 2016 දී, රුසියාවේ ආරක්ෂක අංශ සංයුතිය 0.55 කි. යුක්රේනයේ සංයුතිය 0.46 කි. දැන් අපේ අසල්වැසි ඉන්දියාව සමග සැසඳුවොත්, එරටේ මේ ප්‍රමාණය සියයට 0.1 ක් පමණි. අප සිටින්නේ, ඒ තුන්ගොල්ලන්ටම උඩිනි. (හමුදාවක් නැති රටවල්ද තිබේ. කොස්ටාරිකාව, පැනමාව සහ ග්‍රෙනෙඩාව ඊට නිදසුන් ය. එහෙත් ඒවා අපේ සන්සන්දනයට යොදාගැනීම යෝග්‍ය නැත. එසේම, රටේ ජනගහනයට සාපේක්ෂව වෛද්‍යවරුන් කොපමණ සිටී ද, ගුරුවරුන් කොපමණ සිටී ද ආදී කරුණුත් මාතෘකාවට අදාළ වෙතත්, ඉඩකඩ ප්‍රශ්නය නිසා සාකච්ඡා කළ නොහැකිය).
මේ කියන පුද්ගල සංයුතියට යටින් ඇති සැබෑ වියදම් (සහ නාස්තිකාරී) සංයුතිය, මීටත් වඩා බරපතල වෙනවාට කිසි සැකයක් නැත. ඒ නිසා, දැන්වත් අපේ ‘ජාතික ආරක්ෂාව’ නමැති සංකල්පය යළි සකසාගැනීමේ අවශ්‍යතාව මතුව තිබේ. එය, හුදෙක් රජයේ වියදම් පාර්ශ්වය අඩු කරගන්නා අරපිරිමැසීමේ ආයාසයක් පමණක් නොව, වෙනත් ආකාරයක මිනිස් සාරධර්මයක් ගොඩනැංවීමේ ආරම්භයක්ද විය යුතුය. එහිදී, අපේ අවධානයට යොමු විය යුතු එක් කේන්ද්‍රීය කාරණයක් පමණක් අවසාන වශයෙන් සටහන් කරනු කැමැත්තෙමි. එනම්, ලංකාවේ ‘ජාතික ආරක්ෂාව’ සහතික කරගැනීම යනු, වර්තමාන ලංකාවේ ජාතීන් සහ ආගම් අතර ඇති විරසකය නැති කරගැනීම මිස වෙනකක් නොවේ. ඒ ජන කොටස් අතරේ සහජීවනය කඩාහෙලීම, අපේ ජාතික ආරක්ෂාව නිරන්තරයෙන් අවදානමට ලක්වීමේ උල්පතයි. එසේ තිබියදී අප වැඩියෙන් වියදම් කළ යුත්තේ, ත්‍රිවිධ හමුදා තවත් සන්නද්ධ කරමින් වියදම්කාරී ‘රණවිරු’ මානසිකත්වයක් නඩත්තු කිරීමට නොව, අර කියන මිනිසුන් අතරේ සහජීවනය ශක්තිමත් කිරීමටයි. එය අඩු වියදමකින් කළ හැකි දෙයකි. වියදම යනු, මූල්‍යමය සහ මානුෂීය යන දෙකමයි.
ගාමිණී වියන්ගොඩ | Gamini Viyangoda
