තම හඬ නැගිය යුතු අයුරු නැගීම අවකාශයක් නැති වන්නිකරයේ දෙමළ ජනතාව ගේ සමාජීය හා දේශපාලන ගැටළු හැම, ඔවුන් වෙනුවෙන් සිය සාක්ෂි සටහනට ඇතුලු කරමින්, එය උගත් පාඩම් හා ප්‍රතිසන්ධාන කොමිසම හමුවෙහි තැබූ, මන්නාරම කතෝලික පදවියේ පුජ්‍ය ආචාර්ය රයප්පු ජෝසෆ් රදගුරු තුමා ගේ සාක්ෂි සටහනෙහි සංස්කරණයකින් තොර සිංහල පරිවර්තනයකි මෙය. (පසු ගිය ජනවාරි 23 වන ඉරිදා රාවය පුවත් පතෙන් මෙය කොටස් වශයෙන් පළ කිරීම ආරම්භ කෙරුනි.)
උගත් පාඩම් හා ප්‍රතිසංධාන කොමිසම හමුවේ මන්නාරම කතෝලික පදවිය විසින් ඉදිරිපත් කළ සාක්ෂි සටහන 2011 ජනවාරි 08 වන දින
අ. හැඳින්වීම
උගත් පාඩම් සහ ප්‍රතිසංධාන කොමිසම හමුවේ කරනු ලබන මෙම සාක්ෂි ඉදිරිපත් කිරීම, මන්නාරම දිස්ත්‍රික්කයේ ජනතාව වෙනුවෙන්, මන්නාරම කතෝලික පදවියෙහි අග රදගුරු තුමා සහ එහි පුජක පක්ෂය විසින් කරන්නකි.
මීට ඉහතින් පත් කෙරුනු කොමිසම් විසින් ඔවුන් වෙත පරීක්ෂණය සඳහා භාර කෙරුනු මානව හිමිකම් උල්ලංඝණ සහ ඝාතන සම්බන්ධයෙන් සත්‍ය හෙළදරව් කිරීමටත් ඒවායින් විපතට පත් හා අසාධාරණයට ලක් වූ පුද්ගලයින්ට හා පවුල් වලට සාධාරණයක් ඉටු කිරීමටත් අපොහොසත් වීම පිළිබඳව, ආරම්භයේදීම අපගේ නොසතුට ප්‍රකාශ කළ යුතු ය. බරපතල මානව හිමිකම් උල්ලංඝණය කිරීම් පිළිබඳ චෝදනා සොයා බැලීමටත් පරීක්ෂණ පැවැත්වීමටත් බලය ඇතිව පත් කෙරුනු ජනාධිපති කොමිසමට බාර දෙනු ලැබූ සිද්ධීන් 16 ට අයත් වූ, ආරක්ෂව සඳහා සිවිල් වැසියන් ගොඩ වූ පේසාලේ කතෝලික පල්ලියට ප්‍රහාර එල්ල කිරීමත් ජිම් බ්‍රවුන් පියනම ගේ අතුරුදහන් වීමත් නිදසුන් ය. මේ දෙකම, 2006 වසරෙහි සිදුවීම් ය. ඒ සම්බන්ධව කෙරුනු කිසිවක් අපි තවම නොදන්නෙමු. එවගේම, මෙවායේ වාර්තා, ඒවා ඉදිරියේ සාක්ෂි දුන්, විපතට පත් හා ඔවුන්ගේ පවුල් වලට හා මහ ජනතාවට ඉදිරිපත් නොකිරීමත් කණස්සල්ලට හේතුවකි.
කෙසේ නමුත්, අති ගරු ජනාධිපති විසින් මෙම උගත් පාඩම් හා ප්‍රතිසංධාන කොමිසම පත් කිරීම, ශ්‍රී ලංකාවාසි සියලු දෙනාට, ජාතික සමගිය උදා කර ගැනීම සඳහා අවස්ථාවක් කර ගත හැකි යැයි, අපි විශ්වාස කරමු. අනාගතය සඳහාත් ගැටුම් මග හැර ගැනීම සඳහාත් ඉතිහාසයෙන් පාඩම් ඉගෙන ගැනීමේ වැදගත්කම අපි පිළිගනිමු. මේ කොමිසමට උදව් කිරීම පිණිස, අප ගේ ජනතාව ඒ සම්බන්ධව දැනුවත් කරමින් කච්චේරි සහ ග්‍රාම සේවා නිලධාරීන් සමග හවුල් වෙමින්, මෙම කොමිසම හමුවට අප පැමිණියේ, ඒ හේතුව නිසා ය.
අප ගේ ඉල්ලීම අනුව මන්නාරම් දිස්ත්‍රික්කයේ ජනතාව හමු වීම සඳහා මෙහි පැමිණි කොමිසමෙහි එම සාධනීය ප්‍රතිචාරය අපි අගය කරමු. මේ ජනතාව, විශේෂයෙන්ම වසර 2006 – 2009 වන යුද්ධයේ අවසන් කාලයේ විපතට පත් ජනතාවකි. එය එසේ වූවත්, දසක 03 ක් යුද්ධයෙන් විපතට පත් දස දහස් ගණනාවක ජනතාවක් ඉන්නා මන්නාරම් දිස්ත්‍රික්කයේ ජනතාවට සවන් දීම සඳහා වෙන් කෙරුනු ඉතා අල්ප කාලය ගැන, අපි අකමැත්තෙමු. කොමිසමෙහි නිල සැසි කාලයෙන් පසුව හෝ ජනතාවට කරුනු කීම සඳහා තව වැඩි පුර කාලයක් ලබා දෙන ලෙස අපි ඉල්ලමු.
එවගේම, ජාතික සමගියක් ගොඩ නැගීම සඳහා වන සැබෑ උත්සාහයකට නම්, 2002 වසරේ පෙබරවාරි මාසයට වඩා ඈත ඉතිහාසයකට යා යුතු යැයි අපි විශ්වාස කරමු. ගැටුමෙහි මූලය සහ අතිශය වේදනාකාරී විනාශයන් හා බෙදීම් සඳහා වන යුද්ධයට හේතු, ඊට බොහෝ ඈතට යන්නේ යැයි අපි විශ්වාස කරමු. ඇත්තෙන්ම, යුද්ධයත් එල්.ටී.ටී.ඊයත් අනෙකුත් දෙමළ සන්නද්ධ සංවිධානත් ගැටුමෙහි ප්‍රතිඵල මිස, එහි නිමිත්ත නොවේ. එල්.ටී.ටී.ඊය සහ අනෙකුත් දෙමළ සන්නද්ධ සංවිධාන විශාල වේදනාවන්ට හේතු වූ බව සැබෑ ය. ඔවුන් ගේ එවැනි ක්‍රියාකාරකම් වලට හේතු වන්නේ දෙමළ ජනතාව ගේ ප්‍රශ්න සඳහා සාමකාමී දේශපාලන විසඳුමක් ලබා ගැනීමට දෙමළ ජනයා දැරූ උත්සාහයන් හමුවේ, පැවති සියලු ආණ්ඩු අසමත් වීම ය. ජනතාව මුහුණ දුන් විපත් සඳහා එල්.ටී.ටී.ඊය සහ අනෙකුත් දෙමළ සන්නද්ධ සංවිධාන වගකිව යුතු බව අප පිළිගන්නා අතර, තම වේදනාවන් සම්බන්ධ වැඩි වගකීමක් ජනතාව තබන්නේ සහ වැඩි බියක් දක්වන්නේ හමුදාවට සහ ඔවුන් ගේ බුද්ධි අංශ නිලධාරීන්ට බව ද මෙහි දී සඳහන් කළ යුතුව ඇත.
ඇත්ත, දුර දිග යන ස්ථාවර ජාතික සමගියක්, එකගත්වයක් සඳහා යුද්ධයෙහි සහ ගැටුමෙහි මූලයන්ට විසඳුම් ලබා දීම, ඉතා තීරණාත්මක යැයි අපි විශ්වාස කරමු. විශේෂයෙන්ම දෙමළ ජනතාවට බලපාන්නා වූ ඔවුන් ගේ දේශපාලන අනන්‍යතාවය, භාෂාව, ඉඩම්, අධ්‍යාපනය සහ දේශපාලන බල පංගුකාරිත්වය පිළිගැනීම, අවශ්‍ය වන්නකි.
ආ. සත්‍යයේ වැදගත්කම
ජතික සමගියක්, එකඟත්වයක් සඳහා වන ඇත්ත උත්සාහයන් සඳහා දසක ගණනාවක යුද්ධයෙහි සහ ප්‍රචණ්ඩත්වයෙහි විනාශකාරී සිදුවීම් සඳහා පසු බිම් වූ සත්‍ය, නොසඟවා පිළිගැනීමට සිදු වන්නේ යැයි අපි ඒත්තු ගෙන සිටිමු. සත්‍ය තහවුරු කිරීම ඔබට පැවරී ඇති නිශ්චිත වගකීමක් නොවුන ද, සත්‍යයෙන් තොර සැබෑ ජාතික සමගියක්, එකගත්වයක් නොතිබිය හැකිය යන අපගේ විශ්වාසය, ඔබ ද පිළිගන්නවා ඇතැයි අපි සිතමු. විශේෂයෙන්ම, ජාත්‍යන්තර මානව හිමිකම් සහ මානුෂීය නීති උල්ලංඝණය වීම පිළිබඳ සත්‍ය, නිදසුන් ලෙස බලහත්කාර අතුරුදන් වීම්, ඝාතන, අනිසි අත් අඩංගුවට ගැනීම්, වධ හිංසා, රෝහල් සහ ආගමික ස්ථාන ඇතුළත් සාමාන්‍ය පුරවැසියන් ගේ වාසස්ථාන වෙත එල්ල කෙරුනු බෝම්බ හෙලීම් හා ෂෙල් ප්‍රහාර ආදිය, “අණ දීමේ වගකීම” පිළිබඳ සිද්ධාන්තය ද සිහි තබා ගෙන, නොසඟවා පිළිගත යුතු වන්නේ ය. අතුරුදන් වීම්, ඝාතන, අනිසි අත් අඩංගුවට ගැනීම්, වධ හිංසා, ස්ත්‍රී දූෂණ හා ලිංගික අතවර වැනි බොහෝ අපරාධ අතුරෙන් එක් සිදුවීමක දී (ක්‍රිෂාන්ති කුමාරස්වාමී දූෂණය හා ඝාතනය) හැර, අනෙක් කිසිවක වැරදිකරුවන්ට නඩු පවරා නැති බව ද මෙහි සඳහන් කළ යුතු ය. වසර ගණනාවක් පුරා අපරාධ වෙනුවෙන් දඩුවම් නොලැබීමේ වරප්‍රසාදය සමග ඇති වූ මේ සංස්කෘතිය, ගැටුම්කාරී පසු බිමක දෙමළ ජනතාව වැඩි වැඩියෙන් අපරාධයන්ට ගොදුරු වීමට හේතු වූ බව, අප ගේ විශ්වාසයයි. සමාව දීම් හා නිදහස් කිරීම් සිදු විය හැක්කේ සිදු වූ වැරදි අවංකව පිළිගතහොත් සහ ඒ වෙනුවෙන් ඇත්ත කම්පාවක් ඇත්නම් පමණකි.
සත්‍ය සඳහා ඉඩක් ඇත්නම් පමණකි. ගැටුම් හා යුද්ධය අතරතුර සිදුවූ සත්‍ය සිදුවීම් සමාජයට ඉදිරිපත් කිරීමේ ඉහළ ප්‍රමුඛතාවක් වෙනුවෙන් උගත් පාඩම් හා ප්‍රතිසංධාන කොමිසම පෙනී සිටිය යුතු යැයි අපි උදෙක් ඉල්ලා සිටිමු.
ඇ. දේශපාලන විසඳුමක වැදගත්කම
තමන්ටම ආවේනික වූ අනන්‍යතාවයකට හේතු වන භාෂාවක්, සංස්කෘතියක්, ආගමක් සමගම සාම්ප්‍රදායික පදිංචියක්ද ඇති දෙමළ ජනතාවත් අනෙකුත් රට වැසියන් සමග එකම ශ්‍රී ලංකාවක කොටස්කරුවන් යන්න පිළිගත යුත්තකි. දේශපාලන ක්‍රියාදාමයන් ඔස්සේ ගැටුම් නිරාකරණය කිරීමේ ජාත්‍යන්තර නීති හා පිළිවෙත් ද සළකමින් ශ්‍රී ලංකාවේ මේ යතාර්ථය, ආණ්ඩුව විසින් පිළිගත යුතුව ඇත. බල පංගුකාරිත්වය සම්බන්ධ මූලික ප්‍රතිපත්ති හා සුළුතර ජනතාවගේ අයිතීන් ව්‍යවස්ථාගත කළ යුතුව ඇත. කිසියම් එක් ජන කොටසකට හෝ බහුතර ජනතාවටත් එක් ආගමකටත් ව්‍යවස්ථාවෙන් හා නීති පද්ධතියෙන් කුමන හෝ විශේෂයක් කරන්නේ යැයි වැනි හැඟීමක් ඇති වන්නට හෝ ඉඩක් නොතැබිය යුතු ය. එම ක්‍රියාවලිය, සියලු ජන කොටස් නියෝජනය වන අයුරු, ශ්‍රී ලාංකීය විශේෂඥ සහාය ද ඇතිව, අදාල ජාත්‍යන්තර අත්දැකීම් මතින් ලබා ගත හැකි සියල්ලත් ඇතිව සම්පූර්ණ කළ යුතු ක්‍රියාවලියක් යැයි අපි විශ්වාස කරමු. මෙය දිගු ක්‍රියාවලියක් බව අපි පිළිගන්නෙමු. වත්මන් ජනාධිපති විසින් පත් කෙරුනු සර්ව පාක්ෂික නියෝජන කමිටුව ද ඇතුඵව එවැනි ක්‍රියාවලීන් කිහිපයක් ම, මග දී අත හැර දැමුනු බව මෙහි සටහන් කළ යුතු ය. මීට ඉහතින් දේශපාලන විසඳුම් සඳහා ගනු ලැබූ උත්සාහයන් ද සළකමින් අවශ්‍ය අදාල සංශෝධන ව්‍යවස්ථාවට එකතු කිරීමෙන් දේශපාලන විසඳුමක් සකසා ගත හැකි ය. පළමු පියවර වහා ගැනීම තීරණාත්මක යැයි අපි කියමු. ඒ සඳහාත් සමස්ථ ක්‍රියාවලිය සම්පුර්ණ කර දේශපාලන විසඳුම් ක්‍රියාවට නැගීමටත් කාල වකවානු පැහැදිලිව නියම කිරීමත් අත්‍යාවශ්‍ය වන්නකි.
ඈ. වහා විසඳිය යුතු ගැටළු
මේ අර්බූදය වෙනුවෙන් දේශපාලන විසඳුමක ඇති අවශ්‍යතාවය වගේම, ජාතික සමගියක්, එකඟත්වයක් වෙනුවෙන් අප ඉදිරියට යෑමේ දී වහා පිළියම් කළ යුතු ගැටළු කිහිපයක් අවධාරණය කිරීමට ද අපි කැමැත්තෙමු. යුද්ධයෙන් විපතට පත් ජනතාවගේ මේ ගැටළු වෙනුවෙන් පිළියම් ලබා නොදුනහොත් ඔවුන්ට ජාතික සමගියක් සඳහා පියවර තබන්නටත් ජාතික මට්ටමෙන් ඉදිරිපත් කරන ජාතික සමගියක් එකඟත්වයක් ගැන විශ්වාසයක් තබන්නටත් අපහසු වනු ඇත. පහතින් සඳහන් වන්නේ එවැනි ගැටඵ කිහිපයක් සහ ඒ වෙනුවෙන් අප ගේ ප්‍රායෝගික යෝජනා කිහිපයකි.
1. බලහත්කාර අතුරුදන් කිරීම්
මේ සමග අතුරුදන් කෙරුනු පුද්ගලයින් 100 ගේ ලේඛනයක් අපි ඉදිරිපත් කරන්නෙමු. (ඇමුණුම් 1-පළමු හා දෙවන කොටස් ) ඒ ඔවුන් ගේ ආදරණීය ඥාතීන් වාර්තා කරනු ලැබූ අයුරු ය. ඇත්ත සංඛ්‍යාව මීට වඩා වැඩි විය හැකි ය. පවත්නා ව්‍යුවහයන් වන පොලිසීය, මානව හිමිකම් කොමිසම සහ ජනාධිපති විසින් මීට ඉහතින් පත් කරනු ලැබූ කොමිසම් වෙත බොහෝ පවුල් වල සාමාජිකයන් පැමිණිලි කර ඇතත් ඔවුන්ට ඒ කිසිවකින් අතුරුදහන් වූවන් සම්බන්ධව සහනයක් ලැබී නැත. මන්නාරම පදවියේ නොවුනත් මේ කාලයේ උතුරෙන් අතුරුදහන් වූ ජිම් බ්‍රවුන් පියනම හා ෆ්‍රුන්සිස් ජෝසෆ් පියනම සම්බන්ධව අපි විශේෂ අවධානයක් යොමු කරන්නෙමු. මීට ඉහතින් 2006 වසරේ දී පත් කළ ජනාධිපති පරීක්ෂණ කොමිසමට ලබා දී තිබූ වගකීමට ද ජිම් බ්‍රවුන් පියනම ගේ අතුරුදන් වීම අයත් විය.
යෝජනා :
1.1 විපතට පත් ජනතාව විසින් පිළිගන්නා වූත් රාජ්‍ය ආයතනයන් ගෙන් ස්වාධීන වූත් කඩිනම් විශේෂ ක්‍රියාකාරී යාන්ත්‍රණයක් ස්ථාපිත කිරීම.
1.2 පුද්ගලයෙකු නිශ්චිත වශයෙන්ම සොයා ගැනීමට නොහැකි තන්හි, මරණ සහතිකයක් ලබා දීමට හා වන්දි ගෙවීමට පියවර ගැනීම.
1.3 ඒ සඳහා වන පිළිවෙත විවෘත, නිශ්චිත කාල සීමාවක් නියම කෙරුනු, සරළ පිළිවෙතක් වීම.
2. අත් අඩංගුවේ ඉන්නා එල්.ටී.ටී.ඊ සැක කරුවන්
අප වෙත වාර්තා කෙරුනු පුද්ගලයින් 274 කු ගේ ලේඛනයක් මෙහි අමුණා ඇත. ඔවුන් අත් අඩංගුවේ ඇතැයි වාර්තා වේ. ඇත්තටම අත් අඩංගුවේ ඉන්නා පුද්ගල සංඛ්‍යාව මීට වඩා වැඩි යැයි අපි නැවතත් කියමු. එල්.ටී.ටී.ඊ සැක කරුවන් දහස් ගණනක් රට පුරා, කොළඹ වැලිකඩ, නුවර බෝගම්බර, යාපනය, මඩකළපුව, වවුනියාව, අනුරාධපුර ආදි ප්‍රදේශයන් හි සිර ගෙවල් වල රඳවා ඇත. ඒ සියලු දෙනාම පාහේ දෙමළ ය. බොහෝ දෙනෙක් රඳවා ගෙන ඇත්තේ එල්.ටී.ටී.ඊය හා කුමන හෝ සම්බන්ධයක් ඇතැයි සැක පිට ය. වසර ගණනාවක් ගත වූවත් ඔවුන් බොහෝ දෙනෙකුට එරෙහිව චෝදනා ඉදිරිපත් කර නැත. අනෙකුන්ට විරුද්ධව චෝදනා ඉදිරිපත් කර ඇතත් ඔවුන් ගේ නඩු වාර, වසර ගණනාවකට දැන් ඇදි ගොසින් ය. ඔවුන් සමහරකට, ත්‍රස්තවාදී කටයුතු පරීක්ෂා කිරීමේ දෙපාර්තමේන්තුව යටතේ ඕමන්තායි හි රඳවා ඇති අයට මෙන්, නීතිඥ සහාය ලබා ගැනීමට, ජාත්‍යන්තර රතු කුරුස සංවිධානය හා ජාතික මානව හිමිකම් කොමිසම ඇමතීමට පවා අවසරයක් ලබා දී නැත. ඔවුන් ට ආගමික කටයුතු වල නිරත වන්නට ද අවසරයක් නැත. ඔවුන් දැක බලා ගැනීමට යන ඥාතීහු ද අනේක විද හිරිහැරයන්ට මුහුණ පාති. කුඩා කාමරයක වරකට හිර කර ඉන්නා දස දෙනෙකුට වැඩි සංඛ්‍යාවක් හා ඔවුන්ට ඉතා අමනුස්ස විදියට කතා කරන්නට සිදු වන්නේ යකඩ දැල් අස්සෙන් ය. සෑම සිර කඳවුරකම, ඥාතීන්ට බලා ගැනීමට හැකි එක් පොදු නාම ලේඛනයක් නැත. එවගේම කුඩා අත දරුවන් ඇති හා ශාරිරික දුබලතාවන් ගෙන් පෙලෙනවුන් වැනි විශේෂ අවශ්‍යතා සහිත ඉතා අසරණ කණ්ඩායම් වෙත විශේෂිත අවධානයක් යොමු කිරීමත් ඉතා අත්‍යාවශ්‍ය වන්නකි.
යෝජනා :
2.1 ඥාතීන් ගේ දැන ගැනීම පිණිස සියලු රැඳවියන් ගේ නම් ඇතුළත් පුර්ණ ලේඛනයක් ප්‍රසිද්ධියට පත් කිරීම – එහි ඔවුන් ගේ නම්, ස්ථාන මාරු කිරීම් වෙතොත් ඒ වාර්තා හා රඳවා ඇති කඳවුර සඳහන් විය යුතු ය. එම ලේඛනයේ රඳවා ගැනීමට හේතුව සහ එසේ රඳවා තැබෙන්නේ කවර නීති වගන්තියක් යටතේ ද යන්නත් සඳහන් විය යුතු ය.
2.2 රඳවා සිටින පුද්ගලයින් හමුවීම සඳහා ඥාතීන්ට, ආගමික නායකයින්ට, නීතිඥයින්ට, ජාත්‍යන්තර රතු කුරුස සංවිධානයට හා අනෙකුත් ව්‍යවස්ථාපිත ආයතනයන්ට හා පුද්ගලයින්ට සීමා බන්ධනයන්ගෙන් තොර අවසරයක්
2.3 චෝදනා නොමැති සහ නීතිමය පදනමකින් තොරව රඳවා ගෙන සිටින සියල්ලන් වහා නිදහස් කිරීම හා චෝදනා ඉදිරිපත් කර ඇති අයගේ නඩු විභාග ඉක්මන් කිරීම
2.4 කුඩා අත දරුවන් ඇති හා ශාරිරික දුබලතාවන් ගෙන් පෙලෙන වැනි විශේෂ පුද්ගලයින් හඳුනා ගැනීමේ නිශ්චිත විමසුම් පිළිවෙතක් ආරම්භ කිරීම හා ඔවුන්ගේ විශේෂ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් පහසුකම් ලබා දීම
3. ඝාතන
යුද්ධයේ අවසන් කාල වකවානුවෙහි දී ඝාතනය කරනු ලැබුවේ යැයි අප වෙත වාර්තා කෙරුනු පුද්ගලයින් 166කුගේ නාම ලේඛනය (ඇමුණුම 03) මේ සමග ඉදිරිපත් කරමි. මෙය සම්පූර්ණ ලේඛනයක් නොවේ. දශක තුනක් වූ යුද්ධයේ දී උතුරු-නැගෙනහිර දහස් ගණනක් පුද්ගලයින් ඝාතනය කරනු ලැබිනැයි, වාර්තා වී ඇත. ඔවුන් ගෙන් බොහෝ දෙනෙකු 2007 වසරෙන් පසුව වූ අතර, විශේෂයෙන් 2009 වසර යුද්ධයේ අවසන් මාස 05 අතරතුර ය. ඉන් සැළකිය යුතු සංඛ්‍යාවක් මන්නාරම දිස්ත්‍රික්කයෙනි. අපගේ පදවියේ පාක්‍යරන්ජිත් පියනම ඝාතනය කරනු ලැබුවේ 2007 වසරේ සැප්තැම්බර 26 වන දින ය. ඔහු අනාථවූවන්ට ආධාර රැගෙන යමින් සිටිය දී, තුන්නුකායි හි වෙල්ලන්කුලම් පාරේ දී ඝාතනය කරනු ලැබිණ. මන්නාරමේ සිය ගණනක් පුද්ගලයින් යුද්ධය ආරම්භ වූ 1980 දසකයේ මුලදී, හමුදාව විසින් ඕනෑකමින්ම ඝාතනය කර ඇත. මන්නාරම මැදවච්චිය පාරේ 11 වන කණුව අසළ 1984 දෙසැම්බර 04 වන දින කරනු ලැබූ සමූහ ඝාතනය, එවැන්නකි.
අප විශ්වාස කරන අයුරු, ඇසින් දුටු සාක්ෂි සළකතොත්, 2009 වසරේ ජනවාරි සිට මැයි මාසය වන යුද්ධයේ අවසන් මාස 05 ඇතුළත දහස් ගණනක් මැරෙන්නට ඇත. කිලිනොච්චි සහ මුලතිවූ කච්චේරි (දිසා ලේකම් කාර්යාල) වලින් ලබා ගත් ජනගහන තොරතුරු වලට අනුව, 2008 වසරේ ඔක්තෝම්බර මස ආරම්භයේ එහි වූ ජනගහනය හා ඉන් පසුව ආණ්ඩුවේ පාලන පෙදෙස් වෙත පැමිණි ජනගහනය සැළකුවහොත් පුද්ගලයින් 1,46,679 දෙනෙකු ගේ අඩුවක් ඇත. කච්චේරි (දිසා ලේකම් කාර්යාල) වලට අනුව, 2008 වසරේ ඔක්තෝම්බර මස ආරම්භය වන විට වන්නියේ වූ ජනගහනය 4,29,059 කි (ඇමුණුම 4 සහ 5 බලන්න). එක්සත් ජාතීන් ගේ මානුෂික ආධාර සම්බන්ධීකරණ සංවිධානයේ (ඹභ ධක්‍්‍ය්) 2009 වසරේ ජූලි 10 වන දින දත්ත අලුත් කිරීමට අනුව, යුද්ධයෙන් පසු, වන්නියේ සිට ආණ්ඩුවේ පාලන ප්‍රදේශ වෙත පැමිණි පුද්ගලයින් සංඛ්‍යාව 2,82,380 කි. (ඇමුණුම 6 බලන්න)
යෝජනා :
3.1 සියලු ඝාතන නිල වශයෙන් සඳහන් කිරීම.
3.2 යුද්ධයේ අවසාන කාලයේ දී ඝාතනය කෙරුනු සියලු සාමාන්‍ය වැසියන් සංඛ්‍යාව ප්‍රසිද්ධියට පත් කළ යුතුය.
3.3 2008 ඔක්තෝම්බර සිට 2009 මැයි අතර කාලයේ ආණ්ඩුවේ පාලන ප්‍රදේශ වෙත පැමිණි සංඛ්‍යාව හා 2008 ඔක්තෝම්බරයට පෙර වන්නියේ විසූ සංඛ්‍යාව ලෙස සඳහන් සංඛ්‍යාව අතර ඇති වෙනස වන 1,46,679 සම්බන්ධව පැහැදිලි කිරීමක් කළ යුතුව ඇත.
3.4 මරණ සහතික නිකුත් කිරීමේ සහ වන්දි ගෙවීමේ පිළිවෙත් ඉක්මන් කළ යුතුව ඇත.
3.5 ඒ සඳහා වන පිළිවෙත් ඉතා සරළ, පහසු සහ කාල සීමා සහිත විය යුතු අතර ඒවා ප්‍රසිද්ධියට පත් කළ යුතු ය.
4. යුද්ධයෙන් විපතට පත් සාමාන්‍ය වැසියන් පුනරුත්ථාපනය
සාමාන්‍ය වැසියන් දහස් ගණනක් ද යුද්ධයෙන් තුවාල ලබා ඇත. විශේෂයෙන් 2009 වසරෙහි යුද්ධයේ අවසන් මාස කිහිපයේ දී, ඇතැමුන් බරපතල ලෙස තුවාල වී ඇත. සැළකිය යුතු සංඛ්‍යාවක් සදහටම අබ්බාගාත වූවන් ය. ඔවුන්ට විශේෂ සහායක් නොමැතිව, අධ්‍යාපනය, තම ජීවනෝපායට අදාල දෛනික කටයුතු වැනි දේ තනිව කර ගැනීමට නොහැකි තත්ත්වයක ඇත. යුද්ධයේ සාක්ෂිකරුවන් වන තවත් සමහරු ඔවුන් ගේ පවුලේ දයාබරයින් ඝාතනය කරනු දැකීම, රෝහලත් ගත වීමෙන් පසුව, හමුදාව විසින් අත් අඩංගුවට ගැනීමෙන් පසුව, ඥාතීන් අතුරුදන් වීම නිසා, අධි මානසික කම්පනයට පත්ව ඇත.
යෝ්ජනා ඃ
4.1 ශාරීරිකව දුබලත්වයට පත් සියලු දෙනාටම, විශේෂ පහසුකම් හා සේවාවන් ලබා දිය යුතු ය.
4.2 මානසික කම්පණයට පත්ව ඉන්නා සැමට, අවශ්‍ය මනෝ උපකාරක හා උපදේශන සේවා ලබා ගැනීමේ අවස්ථා සපයා දිය යුතු ය.
4.3 ආණ්ඩුව මෙම සේවා පහසුකම් ලබා දීම සඳහා අවශ්‍ය තොරතුරු හා දත්ත ලබා ගැනීමේ අවකාශය හා පහසුකම්, රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන හා ආගමික කණ්ඩායම් වෙත ලබා දිය යුතු ය.
5. එල්.ටී.ටී.ඊයේ සිටි ක්‍රියාකාරීන් පුනරුත්ථාපනය
කාණ්ඩ වශයෙන් එල්.ටී.ටී.ඊයේ සිටි ක්‍රියාකාරීන් නිදහස් කිරීම අපි අගය කරමු. එහෙත් රඳවා ගෙන ඉන්නා සහ පුනරුත්ථාපනය කෙරෙන එවැන්නන් ගේ සංඛ්‍යාව ගැන අපි නොදනිමු. (නිදසුනක් ලෙස, 2010 අගෝස්තු 01 වන දින සන්ඩේ ඔබ්සවර් පුවත් පත හා සාකච්ඡාවක් කළ ඩිවු ගුණසේකර ඇමතිවරයා, එල්.ටී.ටී.ඊයේ සිටි සටන්කරුවන් ගැන සඳහන් කළ සංඛ්‍යාවන් වූයේ, යුද්ධය අවසන් වන විට සිටි 12,000 න් 7,000 ක් අත් අඩංගුවේ ඉන්නා බව ය. එනමුත් එම ඇමතිවරයාම 2010 සැප්තැම්බර 15 දින දිවයින පුවත් පතට කළ ප්‍රකාශයකට අනුව, 12,000 ක් වූ සංඛ්‍යාවෙන් 4,000 ක් පුනරුත්ථානයෙන් පසු නිදහස් කර ඇති බව ය. ඒ අනුව, 8,000 ක් අත් අඩංගුවේ සිටිය යුතු ය. ඇමති වරයා සන්ඩේ ඔබ්සවර් පුවත් පතට කියු ආකාරයට 11,000 ක් පමණ සැබෑ සටන්කාමීන් ය. එහෙත් ඇමතිවරයා දිවයිනට පවසා ඇත්තේ නඩු පැවරිය හැකි සංඛ්‍යාව 700 ක් පමණ බව ය.) එවැන්නන් වර්ග කිරීම ගැන ද විවෘත පිළිවෙතක් නැත. සටන්කරුවන් ලෙස නම් කෙරෙන හා වෙනත් කාර්යන් හි නියුතුව සිටි (අරක්කැමියන්, සෞඛ්‍ය සේවා සහායකයින්, කාර්යාලීය සේවකයින් වැනි) පුද්ගලයින් අතර ඇති තේරීම කුමක්දැයි පැහැදිලි නැත. එවගේම, එල්.ටී.ටී.ඊයේ සිටි සටන්කරුවන් ගෙන් කොපමණ සංඛ්‍යාවකට විරුද්ධව නීතිමය පියවර ගන්නේ ද යන්නත් ඒ කවර නීති යටතේද යන්නත් පැහැදිලි නැත. ආණ්ඩුවේ මන්ත්‍රීවරුන් ඒ සම්බන්ධයෙන් විටින් විට, වෙනස් සංඛ්‍යාවන් ද ඉදිරිපත් කරන්නේ ය (ආණ්ඩුවේ මන්ත්‍රීවරයෙකු වන රජීව විජේසිංහ ෂඍෂභ පුවත් වෙත අගෝස්තු 10 දින කළ ප්‍රකාශයක් අනුව, ආරම්භයේ වූ 11,000 කින් 6,900 ක් අත් අඩංගුවේ පසුවෙයි. ඔහුට අනුව නඩු පැවරිය හැක්කේ 690 ට පමණ ය). ඒ අතර, නිදහස් කරනු ලැබූ එල්.ටී.ටී.ඊයේ සිටි සටන්කාමීන් කිහිප දෙනෙකු අප සමග පැවසූ යේ, ඔවුනට උපදේශන, ජීවන කුසලතා වර්ධන වැනි වැදගත් පුනරුත්ථාපන සේවා කිසිත් නොලැබුණු බව ය. එසේ නිදහස් කරනු ලැබූ ඇතැමුන් වාර්තා කළ අයුරු, ඔවුන් ගේ නිදහස සීමා කර ඇති අතර, සමහරුන්ට තර්ජන කෙරී ඇති අතර කිහිප දෙනා පැහැර ගෙන ගොස් ඇති බව ය.
යෝජනා ඃ
5.1 පුනරුත්ථාපනයෙන් පසු නිදහස් කෙරුනු අය ගේ නිදහස හා ආරක්ෂාව සහතික කළ යුතු ය.
5.2 එල්.ටී.ටී.ඊයේ සිටි සටන්කාමීන් ගේ සහ පුනරුත්ථාපනයෙන් පසු නිදහස් කළ වුන් ගේ මානසික අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් පිළියම් කළ හැකි විශේෂඥතාවයන් ඇති ආයතන හෝ සංවිධාන සමගින් ආණ්ඩුව නිසියාකාර වැඩ පිළිවෙලක් දියත් කළ යුතුව ඇත.
5.3 පුනරුත්ථාපන කාර්යන් නිසි පරිදි සිදුවන්නේද යන්න අධික්ෂණය කිරීමට හා පුනරුත්ථාපනයෙන් පසු යළි සමාජගත වීම (නිදසුනක් වශයෙන් පවුල් ලෙස යළි එකතුවීම් සඳහා උපකාරක සේවා) සොයා බලා එය හරියාකාරව ඉටු කිරීමේ වගකීම පැවරෙන ස්වාධීන ආයතනයක් හෝ අධිකාරියක් පිහිටු විය යුතුව ඇත.
6. ස්ථිර නිවාස, ජීවනෝපායන්, සෞඛ්‍ය, අධ්‍යාපනය හා ප්‍රවාහනය
යුද්ධයෙන් අවතැන් වූ බොහෝ දෙනෙකුට නැවත ඔවුන් ගේ ගම් බිම් වෙත යාමට අවසර දීම ගැන අපි කෘතඥ වෙමු. විශේෂයෙන් එම ප්‍රදේශ වල බිම් බෝම්බ ඉවත් කිරීමේ කාර්ය අපි අගය කරමු. එනමුත්, එසේ ගම් වෙත ගිය පුද්ගලයින්ට, වැදගත් ලෙස ජීවත් වීමේ ඉඩක් නැත. යුද්ධය අවසන් වී මාස 20 ක් ගත වී ඇතත්, අවතැන් වූ බහුතර පිරිසකට තවමත් නිවාස නැත. ඔවුන් ඉන්නේ ටාපෝලින් ඇතිරිළි යට ය. අනෙක් අය තාවකාලිකව අටවා ගත් තහඩු හෝ පොල් අතු වහල යට ඉන්නාහ. පිළිවෙළක, පුර්ණ නිවාස වැඩ සටහනක් ඇත්තේ නැත. උතුරු-නැගෙනහිර නිවාස ප්‍රතිසංස්කරණ වැඩසටහන (භෑ්‍යඍඡ) යටතේ ඉදි කෙරෙන ස්ථිර නිවාස සඳහා එක් ස්ථිර නිවසක් වෙනුවෙන් වැය කළ යුතු මුදල රු.3,25,000 ක උපරිම සීමාවකට යටත් කිරීම ගැන අපි කණස්සලු වෙමු. වත්මන් මිල ගණන් අනුව, හොඳ තත්ත්වයේ ස්ථිර නිවසක් රු. 3,25,000 ක මුදලට ඉදි කිරීම, අපහසු කාර්යකි. ආණඩුවේ අනවශ්‍ය කොන්දේසි හා සීමාවන් හේතුවෙන් නිවාස ඉදි කිරීම සඳහා ඉදිරිපත් වන ආයතන සංඛ්‍යාවේද අඩුවක් තිබීම කණගාටුවට කරුණකි. මෙම පසු බිමෙහි, ඉන්දියානු ආණ්ඩුව නිවාස 50,000 ක් ඉදි කිරීමට ඉදිරිපත් වීම ගැන අපි සතුටට හා සැනසීමට පත් වීමු. මෙම අගනා පිරිනැමීමෙන් නිවාස නොමැති පුද්ගලයින්ට උපරිම වාසියක් අත් වන අයුරු අප ගේ ආණ්ඩුව, ඉන්දීය ආණ්ඩුවට සහාය ලබා දීම මෙහි දී වැදගත් ය. අලුතින් පදිංචි වූ පුද්ගලයින්ට ජීවනෝපායන් (ධීවර/වගා කටයුතු/සුළු වෙළඳාම් වැනි) ආරම්භ කිරීමේ ආධාර, පහසුකම් ද නැත. බොහෝ වෙළඳ සල් පවත්වා ගන්නේ හමුදාව විසින් ය. වෙනත් ප්‍රදේශ වලින් පැමිණ වෙළඳ සල් ආරම්භ කිරීම නිසා, ප්‍රදේශයේ පදිංචිකරුවන්ට, තම ජීවිතය නැවත ආරම්භ කිරීමට කුඩා වෙළඳ සල්, තේ කඩ වැනි ව්‍යාපාර කිරීමේ අපහසුවක් ද ඇත. පානීය ජල පහසුකම්, පෝෂ්‍යදායි ආහාර සහ දරුවනට අවශ්‍ය කිරි පිටි ද සුලභ නැත. අධ්‍යාපන, සෞඛ්‍ය හා ප්‍රවාහන පහසුකම් ද ඉතා අල්ප ය. විපතට පත් පුද්ගලයින් සඳහා අපගේ සේවාවන් මේ මොහොතේ ලබා දිය හැකි මුත්, එවැනි සේවා පහසුකම් ලබා දීමේ දී අපි (කතෝලික පල්ලිය) අසීරුකම් වලට මුහුණ දුන්නෙමු. එවැනි සේවා පහසුකම් ලබා දීමට උනන්දු වන රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන වෙත ජනාධිපති කාර්ය සාධක බලකාය හා ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශය ඇතුලු විවිධ රාජ්‍ය ආයතන විසින් දැනටත් පැනවෙන සීමා තහංචි ගැන වාර්තා වන්නේ ය.
යෝජනා ඃ
6.1 තම ගම් බිම් වෙත යළි පැමිණි ජනතාවට පිළිවෙලක, ස්ථිර නිවාස ලබා දීමේ මූලික වගකීම, ආණ්ඩුව විසින් බාර ගත යුතු ය.
6.2 එම කාර්ය ඉටු කර දීමේ හැකියාවක් හා පහසුකම් ඇති රාජ්‍ය නොවන හා ආගමික සංවිධාන වෙත සංකීර්ණ, ගැටළු සහිත පිළිවෙත් වලින් තොරව, එම කාර්යන් ඉටු කිරීමේ අවකාශය ලබා දිය යුතු ය
6.3 ඉන්දියානු ආණ්ඩුව ප්‍රතිඥා දී ඇති නිවාස 50,000 ඉදි කිරීමේ දී, දේශපාලනඥයින්, රජයේ නිලධාරීන් හා වෙනත් අතරමැදියන් ගේ දූෂිත මැදිහත් වීම් වලින් තොරව, එම ඉදි කරීම් කටයුතු සඳහා ඉඩ ලබා දිය යුතු ය.
6.4 අලුත් පදිංචි කිරීම් සිදු කෙරුනු ප්‍රදේශ වන මන්තායි බටහිර, මඩු සහ මූසාලි වැනි ප්‍රදේශ වලට නොමැති සෞඛ්‍ය, අධ්‍යාපන හා ප්‍රවාහන පහසුකම් දියුණු කළ යුතු ය.
6.5 විනාශ වූ හා අලාභ හානියට පත් වූ වත්කම් වෙනුවෙන් වන්දි ගෙවීම් කළ යුතු අතර, ඒ වෙනුවෙන් විවෘත, සරළ පිළිවෙතක් ප්‍රසිද්ධියට පත් කළ යුතු ය.
6.6 නිවාස ඉදි කිරීමේ දී වැය කිරීම් සම්බන්ධයෙන් සීමා පැන වීම නොකළ යුතු ය.
7. අවතැන් වූ මුස්ලිම් ජනතාවට නැවත පදිංචි වීමට පරිසරයක් හැදීම
එල්.ටී.ටී.ඊය විසින් 1990 දී මුස්ලිම් ජනතාව පිට මං කිරීම, මේ ගැටුමෙහි සෝචනීය සිදුවීමකි. ඔවුන් ගෙන් වැඩි පිරිසකට නැවත සිය ගම් බිම් වෙත පැමිණීමට ඉඩ ලැබීම ගැන, අපි සතුටු වෙමු. මන්නාරම දිස්ත්‍රික්කයේ අවතැන් වූ සියලු මුස්ලිම් ජනතාවට නැවත සිය වාසස්ථාන වෙත නිදහසේ පැමිණීමට අවසර තිබිය යුතු ය. අදාල බලධාරීන් ඔවුන්ට මන්නාරමෙහි සිය වට පිටාව හා සමාජගත වීමට අවශ්‍ය සහාය දිය යුතු ය. මන්නාරමෙහි දිගටම රැඳී සිටිය අනෙකුත් ජනතාවට මෙන්, මුස්ලිම් ජනතාවට අනිසි අත් අඩංගුවට ගැනීම්, අතුරුදහන් වීම්, ඝාතන වැනි හිංසනයන්ට මුහුණ දීමට සිදු නොවීම ගැන අපි සැනසුමක් ලබන්නෙමු.
යෝජනා ඃ
7.1 නැවත පැමිණීමට සූදානම් මුස්ලිම් ජනතාවට ඒ සඳහා අව්‍යශ පසුබිම සූදානම් කළ යුතු අතර, නැවත පදිංචි කිරීමේ දී අන් අයට ලැබෙන්නා වූ සියලු පහසුකම් ඔවුන්ට ද ලබා දිය යුතු ය.
7.2 මුස්ලිම් හා දෙමළ ජන කොටස් සාමකාමී සහජීවනයක් පවත්වා ගැනීමේ දී, දෙපාර්ශවය අතර සංවාදයක් තිබීමටත් ආගමික නායකයින් හා ප්‍රජාව අතර සහසම්බනන්ධයක් තිබීමටත් අවශ්‍ය පරිසරයක් තිබීම වැදගත් වන්නකි.
7.3 නැවත පදිංචි කිරීමේ දී දෙමළ හා මුස්ලිම් ජනතාවට එක සේ සැළකීමට ආණ්ඩුව වග බලා ගත යුතු අතර, තව දුරටත් නොරිස්සුම් තත්ත්වයන් ඇති වීමට හේතු විය හැකි සේ එක් ජන කොටසකට විශේෂයක් කරන සේ නොපෙනිය යුතු ය.
8. ජනගහන රටා වෙනස් වීම් හා ඉඩම් ජනාවාස කිරීම
නැවත පදිංචිය සඳහා පැමිණෙන ජනතාව පදිංචි කිරීමේ උත්සාහයන් සහ ඔවුන්ට උදව් කිරීම් අප අගය කරන අතර, දිස්ත්‍රික්කයෙන් පිට ජනතාවක් සඳහා ඉඩම් ලබා දීමේ සැළසුම් ඇතැයි වාර්තා වීම, අප විමතියට පත් කරන්නකි. දිස්ත්‍රික්කයෙන් පිටත පුද්ගලයින් හා කණ්ඩායම් කිහිපයක් දැනටත් ඉඩම් ලබා ගෙන ඇතැයි ද (නිදසුනක් වශයෙන් මූසාලි කොට්ඨාහයේ) අපට වාර්තා ලැබී ඇත. එවැනි දේ ආණ්ඩුවේ ඇමතිවරයෙකු ගේ ආශිර්වාදය ඇතිව සිදුවන බවත් දැන ගන්නට ඇත. මෙය මේ දිස්ත්‍රික්කයන් ගේත් සමස්ථයක් ලෙස උතුරු පළාතෙත් ආගමික හා වාර්ගික ජනගහන සංයුතියේ වෙනසක් ඇති කිරීමට ආණ්ඩුව විසින් ක්‍රියාත්මක කරන සැළස්මක් යැයි මෙහි වෙසෙන ඓන්ද්‍රීය ජනතාව තුල සැකයක් වර්ධනය වන්නේ ය. අතීතයේ දී එවැනි ක්‍රියාවන් විසින් ගැටුම්කාරී තත්ත්වය වර්ධනය වීමටත් ප්‍රචණ්ඩත්වයට හා යුද්ධයටත්, ප්‍රධාන සාධකයක් සැපයී ය. ජාතික සමගියක් ජාතික එකඟත්වයක් සඳහා ඉදිරි පියවර තබන මොහොතක, අතීත වැරදීම් වලින් පාඩම් ඉගෙන ගැනීමත් ඒවා නැවත නොකිරීමට වග බලා ගැනීමත් ඉතාමත් තීරණාත්මක ය.
9. හමුදාව ඉඩම් අත් කර ගැනීම
හමුදාව විසින් භාවිත කළ පල්ලියට හිමි ඇතැම් ඉඩම් ආණ්ඩුව හා හමුදාව විසින් නැවත පල්ලියට බාර දීම අපි අගය කරමු. එනමුත් තවමත් ඇතැම් ප්‍රදේශ වල නිවාස හා ඉඩම්, හමුදාව විසින් අත් කර ගෙන සිටීම නිසා, ඒ ප්‍රදේශවල ජනතාවට සිය ප්‍රදේශයන් හි නැවත පදිංචි වීමට නොහැකිව සිටීම ගැන, අපි කණස්සල්ලෙන් සිටිමු. සන්නාර් සහ මුල්ලිකුලම් එවැනි නිදසුන් ප්‍රදේශයන් ය. අපට (කතෝලික පල්ලියට) අයිති සහ අප (කතෝලික පල්ලිය විසින්) පරිපාලනය කළ මුල්ලිකුලම් හි ඉඩම් අප (කතෝලික පල්ලිය) හා කිසිදු සාකච්ඡාවකින් හා දැනුම් දීමකින් ද තොරව, නාවික හමුදාව විසින් අත් පත් කර ගෙන ඇත. එහි මිනිසුන්ට අද වනතුරු විකල්ප විසඳුම් කිසිත් ඉදිරිපත් කර නැත.
යෝජනා ඃ
9.1 ජනතාවට ඔවුන් ගේ ඉඩම් වල පදිංචි වීමට ඇති අයිතියට ප්‍රමුඛත්වය ලබා දිය යුතු ය.
9.2 හමුදාව ඉඩම් අත් කර ගැනීම, අන්තිම විසඳුම විය යුතු ය. එවැනි අවස්ථාවන් හි ඉඩම් අහිමි වන පුද්ගලයින් හා සාකච්ඡා කිරීමෙන් ද, ඔවුන්ට විකල්ප විසඳුම් හා ප්‍රමාණවත් වන්දි ලබා දීමෙන් ද පසු කළ යුත්තකි.
10. පරිපාලනය හමුදාකරණය හා දේශපාලනීකරණය කිරීම
යුද්ධය අවස්න වී මාස 20 ට හා නැවත පදංචි කිරීමේ කටයුතු ආරම්භ කර වසරකට ද පසු, මන්නාරම දිස්ත්‍රික්කයේ, විශේෂයෙන්ම මෑතක දී පදිංචි කිරීම් සිදු වූ බටහිර මාන්තායි, මඩු සහ මූසාලේ කොට්ඨාශ වල, විශාල හමුදාවක් නතර වී සිටීම අප ගේ කණස්සල්ලට හේතුවකි. මෙය බොහෝ දෙමළ වැසියන් ගේ භීතියට හේතුවකි. අතීතයේ සිදුවු නීරස අත්දැකීම් හේතුවෙන් ඔවුන් එයට අකමැති ය. සිවිල් පරිපාලනයක් විසින් කළ යුතු කාර්යන් හා ගත යුතු බහුතරයක් තීන්දු තවමත් හමුදාව බාරයේ ඇත. එවගේම, ආණ්ඩු පක්ෂයේ දේශපාලනඥයින් විසින් මන්නාරම දිස්ත්‍රික්කයේ පරිපාලනයට භයානක ලෙස ඇඟිළි ගැසීම් ද අපි දකින්නෙමු. පරිපාලනයේ වැදගත් තනතුරු සඳහා පත් වීම් ලබා දීමේ දී හා ස්ථාන මාරුවීම් කිරීමේ දී, විශේෂයෙන්ම සෞඛ්‍ය හා අධ්‍යාපනය වැනි ඉතා සංවේදී අංශ වල දී, නිල පරිපාලන ක්‍රියාකාරිත්වයට පවා පිටු පාමින් දේශපාලනඥයින් විසින් ඒවා පාලනය කරන්නේ ය. රටේ අනෙක් ප්‍රදේශ වල වගේම මන්නාරම ද දේශපාලන සංස්කෘතියේ අනුග්‍රයට දැන් යට වී ඇති සෙයකි. ආණ්ඩුවේ බලසම්පන්න දේශපාලනඥයින්ට සමීප පිරිස් වෙනුවෙන් ඔවුන් අත හැරෙනු ඇතැයි හැඟීමක් ඇතිව තිබෙන හෙයින් මෙය ද බහුතරයක් දෙමළ ජනතාව අතර බියකට හා නොසන්සුන්තාවකට හේතු වී ඇත. ඉහළ හමුදා නිලධාරීන් සිවිල් පරිපාලකයින් ලෙස නොව, හමුදා පරිපාලකයින් ලෙස ක්‍රියාත්මක වීම ස්වභාවික වන හෙයින්, පශ්චාත් යුධ වකවානුවක උතුරු හා නැගෙනහිර දෙපළාතේම ආණ්ඩුකාරවරුන් ලෙස හිටපු හමුදා අණ දෙන නිලධාරීන් පත් කර තිබීම, ඇත්තෙන්ම ප්‍රශ්නයකි.
යෝජනා ඃ
10.1 හමුදා රැඳවීම් අත්‍යාවශ්‍ය අවම ප්‍රමාණයෙන් විය යුතු ය.
10.2 හමුදාව ඔවුන් ගේ කඳවුරු වල සිටිය යුතු අතර ප්‍රසිද්ධ ස්ථාන වෙත පැමිණිය යුත්තේ අවශ්‍ය ආරක්ෂක හේතුන් සඳහා පමණි.
10.3 ආණ්ඩුවේ ඇමතිවරුන් හා ආණ්ඩුකාරවරුන් ඔවුන්ට ව්‍යවස්ථාවෙන් පවරා ඇති වගකීමට වඩා වැඩි මැදිහත් වීම් නොකළ යුතු අතර, සිවිල් පාලනයට අයත් කාරණා වෙනුවෙන් මැදිහත් නොවිය යුතු ය.
10.4 සිවිල් පරිපාලනයේ පත්වීම් හා ස්ථාන මාරුවීම්, පිළිගත් ආයතනික පිළිවෙත් අනුව සිදු විය යුතු අතර, දේශපාලනඥයින් ගේ මැදිහත්වීම් වලින් තොරව සිදුවිය යුතු ය.
10.5 සිවිල් පරිපාලනය ශක්තිමත් කළ යුතු අතර, පරිපාලන, සංවර්ධන හා පුනරුත්ථාපන කාර්යන් අවශ්‍ය විශේෂඥ දැනුම ඇති සිවිල් ආයතන වෙත පැවරිය යුතු ය.
11. ගමන් යෑමේ, සංවිධානය වීමේ, අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ සහ ආගමික නිදහස
යුද්ධය අවසන් වී මාස 20 ට පසුවත් මේ රටේ වෙනත් ප්‍රදේශයන් හි ජනතාවට පනවා නැති, අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ, සංවිධානය වීමේ හා ගමන් බිමන් යෑමේ නිදහස, මෑතක නැවත පදිංචි කළ දෙමළ ජනතාව වෙත පැනවීම කණස්සල්ලට කාරණයකි. අතුරුදහන් ව ඇති හා මිය ගිය සිවිල් පුද්ගලයින් වෙනුවෙන් පැවැත් වීමට සූදානම් කෙරුනු ආගමික මෙහෙයන් පවා මෑතක දී හමුදාව විසින් තහනම් කරනු ලැබිණ. එවැනි ආගමික සේවාවන් සූදානම් කළ අප ගේ පූජකයින් කිහිප දෙනෙකුට ද තර්ජනය කරනු ලැබිණ. ආණ්ඩුවේ අනුග්‍රහය ඇතිව යුද ජයග්‍රහණය සැමරීමේ උත්සව පැවැත් වූ අතර, සිය දයාබරයින් මිය යෑමෙන් අහිමි වූ, අතුරුදහන් වූ හා තුවාල වූ පවුල් වෙනුවෙන් තම කණගාටුව ප්‍රකාශ කිරීමේ දිනයක් යෝජනා කිරීමට ආණ්ඩුව කිසිදු උනන්දුවක් දක්වා නැත. ඉඩම් පවරා ගැනීම් සහ අවම පහසුකම් හෝ නොමැති වීම සම්බන්ධයෙන් ඉතා සාමකාමී විරෝධයන් ඉදිරිපත් කිරීමට දැරූ උත්සාහ පවා බලපෑම් හා තර්ජනයන්ට ගොදුරු විය. හමුදාවට ඇරයුම් නොකර, කිසිදු උත්සවයක් සංවිධානය නොකළ යුතු යැයි වවුනියාවේ දිසා ලේකම් හා මන්නාරමේ හමුදා නායකයින් විසින් ආගමික හා රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන වෙත ලිඛිතව හා වාචිකව දැනුම් දී ඇත. ගමන් බිමන් යෑමේ තහංචි තවමත් ඇත. පසු ගිය මාසයේ දී පවා මන්තායි බටහිර ග්‍රාමයන් හි ජනතාව හමු වීමට පැමිණි විදේශික ආගන්තුකයන්ට, අවසර නොදෙන ලදී. එවැනි තහංචි විසින් මේ රටේ අනෙකුත් පළාත් හි ජනතාව බුක්ති විඳින අයිතීන් හා නිදහස නොමැතිව, තමන් හමුදා පාලනයක් යටතේ ජීවත් වන්නේ යැයි දෙමළ ජනතාවට සිතෙන්නේ ය. සාමකාමී හා මානුෂික ක්‍රියාකාරකම් වෙනුවෙන් ද පැන වෙන සීමා තහංචි නිසාවෙන් නොසන්සුන් තත්ත්වයන් වැඩි දුරටත් නිර්මාණය වන අතර, ආණ්ඩුව හා දෙමළ ජනතාව අතර අනවශ්‍ය දුරස්ථ බවක් හැදෙන්නේ ය. මේ තත්ත්වයන් ජාතික සමගිය හා එකඟතාවක් වෙනුවෙන් යොමු වන්නේ නම්, මග හැර ගත යුතු ය. නැවත පදිංචි වූ ජනතාවට ආධාර කිරීමට උනන්දුවන විදේශිකයින්ට පනවා ඇති තහංචි නිසාවෙන් මේ ජනතාවට තව දුරටත් ආධාර ලබා ගැනීමට ඇති ඉඩ ප්‍රස්ථා ඇහිරෙන්නේ ය.
යෝජනා ඃ
11.1 සාමකාමී ක්‍රියාකාරකම් හා රැස්වීම්, කිසිදු සීමා කිරීමකින් තොරව සංවිධානය කිරීමේ නිදහස ජනතාවටත් ප්‍රජා නායකයින්ට හා ආගමික නායකයින්ටත් තිබිය යුතු ය.
11.2 යුද්ධයෙන් මිය ගිය සිවිල් පුරවැසියන් සිහි කිරීමේ ජාතික දිනයක් ආණ්ඩුව ප්‍රකාශයට පත් කළ යුතු ය.
11.3 මෑතක පදිංචි කෙරුණු ජනතාව බැහැ දැක ගැනීමේ ඉඩ ප්‍රස්ථා වෙනත් දිස්ත්‍රික්ක වල හා විදේශ මිතුරන්ට, ඥාතීන්ට හා හිතවතුන්ට සීමා තහංචි නොමැතිව හා ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ අවසර ලබා ගැනීමකින් තොරව, ලබා දිය යුතුව ඇත.
12. සිංහල-බෞද්ධ සංස්කෘතික ආධිපත්‍යයක් ගැන ඇති භීතිය
මන්තායි බටහිර ප්‍රදේශයේ ඇතැම් ප්‍රසිද්ධ දැන්වීම් පුවරු සිංහලෙන් පමණක් තිබීම ගැන අපි කණස්සල්ලට පත්ව හිඳිමු. ඇතැම් පාර වල් සඳහා අලුතින් සිංහල නම් පවා ලබා දී ඇත. මේවා, සාම්ප්‍රදායික දෙමළ ප්‍රදේශ, සිංහලකරණය කිරීමක් ලෙස දැක්වෙන්නේ ය. ජාතික සමගිය හා එකඟත්වයක් වෙනුවෙන් අපි ඉදිරිපත් වන්නේ නම්, මේවා අප මග හැරිය යුතු ය. හින්දු කෝවිලක් තිබූ මුරුන්කන් නගරයේ බෞද්ධ පන්සලක් ඉදි කිරීම, සැළකිය යුතු අප්‍රසාදයක් සඳහා හේතු වී ඇත. විශේෂයෙන්ම ඒ ප්‍රදේශයේ කිසිදු බෞද්ධ ජනතාවක් නොමැති හෙයිනි. හින්දු, ක්‍රිස්තියානි හා ඉස්ලාමීය අති බහුතරයක් ඉන්නා මේ ප්‍රදේශ වල, උතුරේ ප්‍රසිද්ධ ස්ථානයන් හි අලුතින් බෞද්ධ පිලි රූ හැදීමත් අප ගේ ජනතාව තුල, බෞද්ධ ආධිපත්‍යයක් පිලිබඳ බියක් ඇත. බෞද්ධාගම පිළිබඳව අප සතු ඉතා දැඩි ගෞරවයක් ඇත. එවගේම, මේ රටේ ඕනෑම ප්‍රදේශයක වාසය කරන හැම ජනතාවකටම හා සියලු ආගම් සඳහා තිබිය යුතු ආගමික නිදහස ද අපි විශ්වාස කරමු. එනිසා උතුරේ ප්‍රසිද්ධ ස්ථානයන් හි බෞද්ධ පිලි රූ ඉදි කිරීම, ජාතික සමගිය හා එකඟතාවන් ඇති කිරීමට ගන්නා උත්සාහයන් සඳහා උපකාර නොවන්නනේ ය. ඇත්තෙන්ම එවැන්න, විවිධ ආගමික ප්‍රජාවන් අතර තව දුරටත් බෙදීම් හා ගැටුම් ඇති වීමට හේතු විය හැකි ය.
ඉ. අවසාන සටහන
අප ගේ කණස්සල්ලට බඳුන් වන කාරණා හා අප ඉදිරිපත් කළ යෝජනා සම්බන්ධයෙන් අවශ්‍ය අවධානය යොමු කෙරෙනු ඇතැයි අපි බලාපොරොත්තු වෙමු. ජාතික සමගිය හා ජාතික එකඟත්වයක් වෙනුවෙන් මූලික වන සාධක තුන ලෙස,
1. ගැටුම් හා යුද්ධය පැවති සමස්ථ කාලය පුරා සහ විශේෂයෙන් ම යුද්ධයේ අවසාන කාලයේ දී සිදු වූ සිද්ධීන් සම්බන්ධ සම්පූර්ණ සත්‍ය හා පසුබිම පිළිගැනීමත්
2. නිශ්චිතව ප්‍රකාශයට පත් කරනු ලැබූ කාලයක් ඇතුළත, සහභාගිත්වයක් ඇති පිළිවෙතකට, යහපත් පාලනයක් සමග නීතිය හා සාමය රැකෙන අයුරු වාර්ගික ගැටුමට දේශපාලන විසඳුමක් ලබා දීමත්
3. ආසන්නතම ගැටළු (යුද්ධයෙන් විපතට පත් ජනතාව ගේ වුවමනාවන්) සඳහා විසඳුම් ලබා දීමත් අවධාරණය කිරීමට අපි කැමැත්තෙමු.
මෙම අරමුණු ඉටු කර ගැනීම වෙනුවෙන් ආණ්ඩුවටත් උගත් පාඩම් හා ප්‍රතිසන්ධාන කොමිසමටත් තව දුරටත් සහාය වීමට අපි සූදානමින් සිටිමු. එම උත්සාහයන් සාර්ථක කර ගැනීමට අපි ආශීර්වාද හා යාඥා කරමු.
මෙයට හිතාදර,
මන්නාරම කතෝලික පදවියේ ආචාර්ය රයාප්පු ජෝසෆ් රදගුරු තුමා
මන්නාරම පදවියේ අනු නායක, පූජ්‍ය වික්ටර් සූසෙයි පියනම
මන්නාරම පූජකවරුන් ගේ එකතුවෙහි නියෝජිත, සේවියර් කෲස් පියනම
පරිවර්තනය – කුසල් පෙරේරා
